Jetz kenne sicher nor noch weenich Leit mit dem Wort ebbes aanfange. Woher aach? Es is Japanisch, un di Japaner ve’binne das Wort em Sinn no:“..etwas, für das es sich lohnt zu leben.“
In meiner Mudderschbrach deet ich moijns dann saan:“Ei di Gei! Heit honn ich jo widder ebbes, for dass’es sich lohnt, dass ich uffscheihje!“ Das „Ei di Gei!“ is e‘ Ausruf vun‘eme alde Kreiznacher der sei Freid ausdrickt, ve’bunn middeme Deel vun Bewunnerung. Merr heert’en heit selde den Ausruf odder das Wort, weil’s scheint’s nit mehr so viil Erfreiliches gibt, iwwer das merr sich wunnere kennt, doch das Wort un de Sinn, den honn mir in Kreiznach vor Johre noch im Schbrachgebrauch gehatt. Ob das em Klang no mit dem Jabanische Ausruf „Ikigai“ ebbes ze duun hot, das weeß ich nit, doch vumm Sinn her kennt’s jo sein. Di Jabaner ware uns immer gut „gesonnen“, ve’leicht kimmt’s doher, odder? In de jabanisch Anwendung deet merr das Wort „Ikigai“ sinngemäß insetze: „Heit gehen ich widder uff mei Awedd, do frei ich mich druff.“ – odder „Heit Middaach gehen ich Tennisschbiile. Do frei ich mich aarich druff.“ Odder: „Heit noijn treff ich mei Freind Werner. Mit dem gehen ich viir mol di Woch Kaffee dringke, damit merr nit so alleen sinn, in unserm hohe Alter.“ „Hei di Gai! War das heit widder scheen!“ Di Jabaner deede :“Ikigai“ iwwer di Situatione saan. Is doch komisch, gelle?
0 Kommentare
Alles was Been hot domonschtriirt.- Di vun de Bahngewerkschaft, was große Unmut im Land macht, di Bauer mit ihre deijere Trakdore gehen uff di Schtrooße, schdatt uff ihr Äcker, di Einheits- Gewerkschafde wolle mehr Geld fors „arbeitende Volk“, nor een Sort vun Helferinne, di uff di alde Leit druff uffbasse un uff di Heerschare vun Hilfebedürfdiche aangewiss sinn, di schwenke noch nit de Butzeemer, winke noch nit mit de Besem un demonschtriire noch nit mit de ve’schissene Bettdicher un wolle mehr Geld. Ich redde vun de Butzfraa, vun de Haushaltshilf, vumm Pflechepersonal for alde Leit, di nit mehr kenne un uff Hilfe angewiss sinn. Helferinne di zu alle Daacheszeide ihr unve’zichtbar Awedd mache. Oft im Minishop, for billich Geld. Vun dene heert merr nix, dass di Krawall mache. Doch wenn di e’mol uff di Gass ginge un deede ihr hilfreich Awedd nidderleeje, deede de „Hammer falle“ losse, do wär „di Kacke am dampfe!“, im wahrschde Sinn vumm Wort. Doch bei dene sinn kee Akademikerinne, kee Padei di den Karre ins Rolle bingt, dene fehlt di Lobby! Waade merr di Kadaschtroof ab, denn di werre aach e’mol wach werre. Wenn ich domols vor 70 Johr als Familljevadder di Uffgab hatt mei Famillje ordentlich iwwer de Daach un di Johre ze bringe, dann musst mei Fraa odder ich uns e’Plänche mache, wi das fungktioniire kennt. De „Haushaltsplan“, den hommer in de noch jung Eh alle Johr gemacht, als merr noch wenich Geld hadde. Do is ingedeelt worr, for was merr es ve‘diinte Geld ausgewwe – monatlich odder es Johr iwwe. In Briifkuweercher hot mei Fraa es Haushaltungsgeld insordiirt un wenn di Fällichkeit kam, konnt mei Fraa als „Finanzministerin“ druffzugreife. So wa das in de Anfangsjohre vun unserer Famillje, un wenn ich merrs iwwerleeje, dann misst e’Staat aach heit noch so fungktioniire, odder err ich mich do? Wenn domols es Briifche, wo’s Geld fors „Esse“ leer wa, odder nor noch e’paa Mark drin ware, dann hot’s weenicher ze esse gebb! Schdatt zwee Werrschtcher hot’s nor eens gebb, schdatt Worscht odder Fleesch hot’s Griisbrei mit Mirabelle odder Mammelaad gebb, Grummbeerpannekuche mit Äbbelprei wa ebbes Feines!. Di Kleeder sinn aach no dem Muscher inkaaf worr un es Geld for e’Audo is in lange,m lange Johre uffem Schbarbichelche aangeschbart worr. Nix uff Rate, bar is bezahlt worr! Was merr nit bezahle konnde is nit kaaft worr! Beschweere konnt merr sich nit un merr musst sich schtrecke, je nodem was merr hatt un was merr honn wollt. Demonschtriire for ebbes? Das Wort honn ich nor geheert, wenn de Hugo Salzmann, de Finke Pitt un de Günther Leonhard un Genosse di Mihledeech-Brick e’runner kame un gesung honn : „Völker hört die Signale!“ – Di Einheits-Gewerkschaft hot demonschtriirt! Ja un ab un zu hot’s dann vun Johr zu Johr e’paa Mark mehr gebb, doch demonschtriirt honn mir frihjer ni! Vun alle Mitaweider vun de Schbarkass wa nor eene eenziche in de Gewerkschaft, un den honn’se so lang kuiniirt, dass’er gekinnicht hot. Achim hodder gehees. Doch das no „Owwe komme“ is nor ganz langsam gang un di Geniichsamkeit hot merr kenne in lange Johr iiwe. Heit kimmt’se eem zugut.- De „Gefrierfleisch-Winter“, domols 1941, als di Soldade in Russland noch e’Orde kriit hadde, wenn‘se de Winder iwwerschdann hadde, domols hot’s aach hiir bei uns eiskalte Winter gebb. Do wa di Noh zugefroor un merr konnt for Geld uffem Mihledeech un am Quellehof uff de Noh Schlittschuhlaafe un uffem Eis danze. Als noch große Eisblumme in de Wohnunge an alle Fenschder ware un de Vadder middeme Eemer Wasser de Kinner e’Schleif uff de Schtrooß gemacht hot. Schlitte konnt merr noch uff jeder abschissich Gass fahre, un wemm’er geschickt wa, konnt merr mit selbschtgemachde Kaschdeschlitte iwwere di Dorfschtrooß sause. Fauschthanndschuh, di Hännche, vun de Oma selbscht geschtrickt, hatt jed Kind. Als di Schdalldiire uffem Land noch e’zusätzlich Wärmekwell for di Schdub odder di Kich wa, das ware noch harte Winterzeide! Heit gibt’s das alles nit mehr. Kee Schleif mehr uff de Gass, kee Eisblumme mehr aan de Fenschderscheiwe, di sinn heit doppelt! Un mit Spikreife darf aach heit keener mehr Auto fahre, wenn werklich e’mol Schnee falle deet. Es Klima scheint sich doch ve’ännert zu honn, denn uffem Schlosswissje, de Dr. Jacob-Weech hoch, kimmt merr hiin, is heit aach kee Betriib mehr, wo merr als kleener Bub es Schifahre e‘mol gelernt hot. Di Winter domols ware aach billicher un di Freid for di Kinner wa groß! Di Rheingrafeschtrooß wa for Audos unbefahrbar, das wa e’Schlittebahn di’s insich hatt. Bis aan di Bahngleise konnt merr vumm Kuh-Tempelche aus rodele. Heit wärs unvorschdellbar! Heit werrd in de Winterschbort gefahr for deijer Geld, doch aach dort is de Schnee oft Mangelwar un muss mit Schneekanone oft dachelang nogeschbritzt werre. Di Zeit is annerscht worr, heit werrd demonschtriirt – wenn di Schtrooße eisfrei sinn.
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|