Frihjer, als ich noch jung wa, do hat merr vun de Meed sei Vorschdelunge. Ob’se scheen, ware, nett sinn, ve’leicht aach liib, wemmer’se nähjer gekennt hot, un – merr hot uff di Hoor geacht, weil merr gemeent hot, dass di Hoorfarb ebbes middem Karakder ze duun hätt. Das wa domols, als merr noch kee Hoorfarb ännere konnt wi’s Hemd. Blond, das ware di brave Meed. Hatte een schwarze Hoor, do wa merr der Ansicht, dass di pefferich un temperamentvoll is. Kam eem awwer e’Rodes ins Blickfeld, gab’s kee annere Indruck als: „Di do muss scharf sein!“ Hellblond gefärbde Meed, di Wasserstoffsuperoxid – Blonde, di Sord Meed honn de Nadur nogeholf, di wolldes wisse! Das wa in meiner Juchend so di Vorschdellung vumme weibliche Wese, domols, als merr noch kee Ahnung hatt. Heit, no dene viile Johre Leewenserfahrung weeß merr, dass es Farb ze kaafe gibt, odder de Friseer färbt so di Hoor, wi merr’se geere hätt. So wi merr sich geere selbscht sihn deet, was awwer oft nor vorgeteuscht is. Di wahr Farb un de wahre Karakder bleibt verborgen, den muss merr no lange Johre selbscht e’rausfinne. Heit moije leeft merr beim Dok e’Fraa iwwer di Fiiß mit grau weiße Hoor. Do is merr e’Licht uffgang! Das sinn di Meed, di’s Leewe kenne! Di wisse wo’s lang geht, was es Leewe eem ze biite hot! Di kenne di Höhe un sicher aach di Diife, di eem im Leewe no unne zihje. Do muss merr nit mehr iwwerleeje: „Ob blond, ob braun…, ich liebe alle Frau’n!“ wi’s im’e Liid heeßt. So e’grau-weiß geschtreift Fraa, di is noch nit zu alt, is noch griffich, di hot di Welt gesihn, weeß wo hinne un vorne is, weeß wo’s lang geht. Das sinn di Weibsleit „in den besten Jahren“. Di Hoor gefärbt!? Das wär e’ Frefel aan de Nadur! E’Selbschtbeschiß! Wer will dann so ebbes?
0 Kommentare
Di Zeit, si is ve’änderlich un di Schbarkasse in Kreiznach aach! Domols, 1946 als ich bei de Kreisschbarkass Kreiznach aangefang honn ze lerne, do hadde merr e‘Bilanzsumm vun rund 400 000 Deutsche Mark! De Direkder hot in de dreihunnert Mak ve’diint, mir Lehrbuwe (merr hadde nor eene, mich) honn 20 Maak kriid un noch Abzich for di Rende. Kredit wollt garkeener honn, di Kreditabteilung war mit eenem Beamde un seiner Sekredärin besetzt, di nor alde Akte sordiirt honn. Geld hot keener gebraucht, denn es hot nix defor gebb! Schbarkunne hadde merr nor e’paar alde Middercher. De beschde Schbarkunne wa e’Nutt vumm Kinzer-Auguscht seim Puff, di hot fascht jede moije hunnert Mark gebracht, si hatt es heegschde Konto. 1,5 Prozent hot’s Zinse uffs Schbarfbichelche gebb un Wechsel hadde merr nit eene im Portefeuille, also Wechselkredite hot’s aach keen gebb! Unser Gerhalt hot’s Landratsamt, heit di Kreisve’waldung, bezahlt un fors Brennholz, damit’s in de Kassehall e’bissje waam war, mussde merr in de Wald fahre Beem schlaan. Ja un vor meiner Zeit, do schdand in de Satzung, dass keener iwwer 3.000 Mark uff sei Bichelche inzahle dorft, de Besitz vun Geld wa domols beschränkt. – Ja das sinn so di Entwiklunge vumm e‘“Bankhaus“, also vun de Schbarkass. Was so e’Direkder heit im Johr ve’diint, das kammer nit so genau saan, doch dass di heit Kunne 35.000.000 Euro Kredit gewwe an e‘Östereicher Gesellschaft, was’se wahrscheinlich ni mehr ze sihn kriin, das is Fakt. Wo wa de Aufsichtsrat, di Parteigenosse? In so Zeide leewe merr heit!-
Ve’schtruwwelt, unrasiirt, mit Schnorres un lange Hoor wollt ich mich e’mool „scheen mache losse“, so wi mei Freind Werner, so wollt ich e’mo aussihn. Der saat: „Hombes, gehsch unne in di Kreizschtrooß bei de Friseer. Dort sinn zwee, dei junge Leit, di bringe Dei Gesicht uff Vordermann. Betracht mich, ich wa dort.“ De Werner wa wi geleckt im Gesicht un ich hatt’s aarich needich!
No de Fassenacht bin ich hiin.- Freindlich hot mich e’junger Mann begriißt, der awwer nit vun do wa. Er wär e’Iraker, awwer no alle Seite offe, saat’er merr, als ich wisse wollt, wo’er dann herkäm. Fein Geschärr wa im ganze Friseerlade. Noch ni honn ich so e’ordentliche Friseerlade gesihn. „Nehmen Sie Platz.“Saat der freindlich Friseer aus’em Orient. Do wolllt ich mich in den vornehme Friseersessel setzte, kam awwer nit e’ninn! Viil zu kleen for mei Schdadur wa de Sessel un di Fiiß honn neewer dem vornehm Friseerschduhl e’raus gehongk. Mit zwee Mann honn’se merr di Been aangehob un mich in den Sessel gezwengt, dass mei Knii so hoch ware, dass ich während dere ganz Prozedur kee Luft zihe konnt. Der Friseer hot mich rasiirt, wi devor noch niiii eener im meim Leewe! Glatt wi e’Kinnerärschje wa ich deno un mei Schnorres wa so mickerich, dass ich mich selbscht nit mehr gekennt honn. Dann kam e’nett Freileinche mit schwarze heeße Dicher un hot merr di iwwers Gesicht geleet, während de oriendalisch Friseer aangefang hot middeme Massaschegerät mei Gesicht ze massiire. Ihr Kinner, ihr Leit was for e’Prozedur! Ich wa deno wi nei, so honn ich mich gefihlt, bevor ich in de Schbiil geguckt hatt. Wunnerbaa, was der aus meim Gesicht gemacht hot, nor- es hot mich keener mehr als “Hombes“ gekennt! Aus’em Sessel mussde’se mich hiife un drei Daach deno hatt ich so Muschkelschmetze in de Been vumm scheppe Sitze, dass ich mich kaum beweeche konnt. Na, es wa e’Erlebnis for das ich gezahlt honn. Doch entschdelle losse muss ich mich nit noche’mol. Wi oft meent merr, merr hätt’s große Glick gehatt mit de Gesundheit, mit schwere Krankheede, di merr gut iwwerschdann hot. „Was fore Glick! Merr leebt jo noch!“ Wemmer nit gelacht hätt! Di neegscht schwer Krankheit werrd komme. Ja un si kimmt! Leisch im Krankehaus im Bett, gucksch aan di Deck un hosch Schmerze wi ve’rickt, di nit zum aushalle sinn – un iwwerschdehsch di Lungeentzindung. Was fore Glick! Bisch widder fit for di neegscht Krankheet di kimmnt, di derr aan de Kraache will. Widder hosche Schmerze di kaum zum aushalle sinn, de Dokder seet häsch ve’leicht e’Tumor. Deno nemme se derr e‘Been ab. Es is bassiiert, doch was fore Glick, merr leebt jo noch! Mit eenem Been schleppt merr sich noch iwwer di Runde. Was fore Gick! Di neegscht Krankheet schdeht beschimmt schunn vor de Diir! Fängsch aan ze zittere aan Hänn un Fiiß. Was is dann das jetz? Muss merr dann das aach noch honn? Was fore Glick, merr leebt jo noch un kweelt sich dohiin. Rheuma un Arthrose hot merr noch debei un merr glaabt, di Schmerze deede ball nolosse. Ve’keht gedacht, si bleiwe un werre immer schlimmer. Dann kimmt mit de Johre es „Ve’gesse“ un merr werrd dement. Merr hot ebbes, weeß awwer nit, was merr hot un di Schmerze muss merr aushalle, schdännich! Was e’Glick, dass es ball? vorbei is, middem Glick. Eerscht deno hot merr dann Glick!
Wer’en das Johr noch nit hatt, derr werrd’en ball kriin, de Huschde. Er geht um, wi merr so eenfach seet, wemmern noch nit hot. Hot merrn awwer – do seet merr nix mehr, weil eem kee Luft mehr bleibt, um noch ebbes saan ze kenne. Ich honn’en awei, froot nit! Nor, woheer hot merrn? Wer hodden eem aangedreht? Keener weeß’es! In de Famillje hodden keener, ich bin alleen. Ja, un ich honn’s awei so aarich uffem Brischtche, dass ich bei mei Freind Josef bin, der is Dokder un der weeß fasch alles, wenn’s eem drickt. De Huschde hätt ich, saat ich iwwern, doch er hot’s gleich selbscht geheert, do iss’er piffich drin! Denn no’eme Huschdeaanfall mit Peife aus’em letschde Loch un widder Inzihje, wi beime alde Oilche, wa di Diagnose schnell geschdellt: „Bronchitis!“ saat’er nor „Do misse merr sofort ebbes degeeje duun!“ E’ganz Latt mit Trobbe un Trebbcher, Tabledde, Bomboms ohne Zucker un Zeich for inzeodeme hodder merr ve’schribb. Inhaliire sollt ich aach noch middere Schissel heeß Wasser un unfgeleest Salz. Ja un’s Fiiwer, das misst gemess werre, unbedingt un ich sollt’en sofort aanrufe, wenn’s schdeije deet, saat’er noch. „Ja Josef, saat ich „gibt’s dann nix, was merr den ferchderliche Husch uff de Schdell nimmt?“ Do saat de Josef:“E’probat Mittel kann ich derr saan: Nemm e’Leffel Rizinuseel! Das schmeckt nit gut, hilft awwer sofort, denn deno hosche nit mehr es Herz ze huschde!“ Ja di Hausmiddelcher helfe oft.- |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|