![]() Di Johre Jetz is merr jo nit mehr nei, un mit den viile Johre uffem Buggel macht merr sich alse’mo so sei Gedangke, wi lang’s sich noch dohiin ziht, es Leewe. Viil Velker in de Welt honn e’anner Zeitrechnung als wi mir, di midden Gregorianische Kalenner, seit’em 24.Februar 1582 rechene misse. No dene Vorgawe misse mir uns richde. Di Daach honn ich merr perseenlich e’mol nogerechend wi lang ich schunn uff dere buckelich Welt bin un kam zum Ergebnis, dass ich eichendlich schunn zum 93.Mool mei Gebortdaach gefeijert honn, ob wohl ich eerscht zweejeneinzich bin. Mei Mudder, de Vadder un di Omas un de Oba all hadde am 27. Juli 1931 e’riisich Freid, dass de „Schdammhalter“, so saade di Leit frihjer, wenn de eerscht Bub uff di Welt kam un „das Licht der Welt erblickt hat“. Das aam Wermche konnt jo nix defor, dass’er do wa, nor de Vadder mit seine ve’rickte Gedangke un de Mudder, di nit „nee“ saan konnt, honn ich‘s ze ve’dangke, dass ich all di Johre do e’rumm laafe. Un wenn ich jetz zehle, ganz ruhich un mit Iwwerleechung, dann wa di „Freudenfeier“ weeje meiner Ankunft uff dere Welt dies Johr zum 93. Mool. De kommende Johrmarkt, wenn ich’en noch erleewe is aach mei 93. Johmarkt, genau wi di Weihnachde, wenn ic’se iwwerschdehn di 93. Weihnacht in meim Leewe is. Ebbes schein ich in meim Kopp dorchenanner ze werfe, wenn ich eerscht neegscht Johr 93 werre. Es is merr rein scheißegal wi ald ich werre odder meene, dass ich’s bin: Jung mecht merr noch e’mol sein, so jung, dass merr nit eene Gedangke draan ve‘wend: „Wi alt bische dann eichendlich?“ Weil merr meent es hätt noch lang Zeit, bis’es ze Enn is. Es is e’Rechnung ohne de Werrt! Um noch di Lidderadur ze Wort komme ze losse: „Ach wie schnell, ach wie bald, schwinden Schönheit und Gestalt.“ De Wilhelm Hauf hot’s Liid gedicht. Wi wohr!
0 Kommentare
Veelches odder’s Hasebrot, das hot’s frihjer gebb. Es war lang vor dere Zeit wo di Kinner moijns Geld kriid honn, for sich ihr Pausebrot ze kaafe. Mei Mudder saat merr immer: „Werf nor kee Brot fort! Brot darf nit ve’unehrt werre!“ (Werrder di’s heit ganit mehr gibt: „ve’unehrt“) Ja un dann hot’se merr di Geschicht vumm „Veelchesbrot“ ve’zehlt, in annere Famillje wa’s es „Hasebrot““. „Wenn de Oba frihjer e’naus ins Feld gang is schaffe, dann hoddem di Oma immer große Schdigger mit gebb. Mit Lewwerworscht odder Blutworscht, ve’leicht aach e’mol mit Schingke druff, wenn noch do wa. Wenn de Oba di Schdigger awwer nit all esse konnt, dann hodder scheen ingepackt e’Schick, odder e‘Schdiggelche devun widdere mit heem gebracht. Das Schdick Brot wa e’bissje aangederrt vun de waam Sunn un merr konnt’s nor mit dem Satz de Kinner aanbiite: „Kinner, de Vadder hot ganz fein „Veelchesbrot“ mitgebracht. For jeden nor e’Schdiggelche! Esst’s mit Ve’schdand, denn iwwers Brot honn alle Veelcher di iwwer di Felder gefloo sinn driwwer gepiff.“ Es wa deno kee Schdiggelche vumm „Veelches-„ odder „Hasebrot“ iwwerich geblibb.
Di Daache schickt merr e’liib Freindin e’groß Pageet. Es wär „Veelchesbrot“, was vumm letschde Omend iwwerich geblibb wär, saat‘se. Sehr feine Schingke un wunnerbar Bauerebrot wär’s un es wär viil ze schad for fortzewerfe. Ich honn’s Brot middem Schingke druff nit ve’unehrt un hommers middeme gude Glas Riesling schmegge geloss. Es kame längscht ve’gessene Erinnerunge in merr hoch.- Jetz gibt’s jo viil Leit, di honn jemand bei sich in de Wohnung hogge. Frihjer ware das di Unnermiiter, di e’paa Mak for di Schdubb, di’se in dere greeßer Wohnung bezoo hadde bewohnt honn. Wenn eener e’Hund ve’leicht e’Katz, odder wi mei Butzfraa drei Babbegeije deheem in de Wohnung e’rummflihje hot, dann sinn das im Schbrachgebrauch aach „Unnermiiter“, nor bezahle di nix for ihr „Aufenthalt“, di sinn nor zum Ve’gniiche do. Frihjer hadde merr immer e’Kätzje in de Wohnung, was eem di Zeit ve’tribb hot, doch seit Johrzehnde is keene mehr in meim Haushalt, kee Katz, kee Hund, kee Kanalljeveelche un aach kee Babbegei.- Seit e’paa Daach, merr soll’s nit glaawe is e’neije Unnermiiter bei merr ingezoo. Ich hatt Brot uffem Disch leije, scheen ingepackt damit nix draan kimmt, doch moijns als ich merr e’Schdick mache wollt, wa di Tutt uffgekaut un in zwee Schdigger Brot ware innewennich e’Loch gefress. Knuddele honn vorm Fenschder gelee. Si ware zu groß for Maiseknuddele ze sein, es konnde also nor Schloofmais odder „Siebenschläfer“ sein, di sich aan meim Brot giitlich gedoon honn. Zur Kontroll honn ich am neegschde Omend zwee kleene Schdiggelcher Brot uff de Disch geleet um ze gugge ob di „Siebenschläfer“ widder komme. Am neegschde Moijn war nor noch een Schdiggelche Brot uff‘em Disch, das aaner hatt di „ve’schloofe Maus““ mit ins Nescht bei ihr Kinner genomm. Scheint‘s kimmt’se jetz jeden Omend um ebbes Gudes for ihr Junge bei merr ze hole. Fange odder ve’gifte, das kammer un darf merr so Diircher nit, denn si schdehn unner schtrengem Nadurschutz. Allee dann, werre’se als Hausdiir gehall, di Schloofmais mit ihre scheene Aa! Ab Sebdember geht das niidlich Vihzeich in de Winderschloof – un ich bin widder alleen!-
„Wo ein Wille ist, ist auch ein Weg!“ so heeßt’s im’me alde deitsche Schbrichwort, doch wo heert merr di heit noch? Mir hot merr mei Mudder ingebläut un do honn ich mich mei leewelang aach draan erinnert un draan gehall. Wenn’s eem gut geht, dann kann merr das Schbrichelche ve’gesse, doch es komme Daache, do schdeht merr middem Hinnere aan de Wand – un merr meent: Jetz geht nix mehr! „Peifedeckel, Herr Parre ! Ich will, dass es weiter geht, dass ich di Situation packe! Es muss iwwerschdann werre!“ Das sinn di Dialoche di ich mit merr selbscht fihre, wenn’s in merr „eng“ werrd. Das fängt bei Kleenichkeide schunn aan un wenn di große Lebensuffgabe komme, un di komme!, Krankheede, soziale Schiiflaache, wenn’s eem innewennich nit gut geht, dann eerscht recht! Henge un bambele losse gibt’s nit! Do werr ich mit merr selbscht „per Du“ un gewwe meim innere Schweinehund Leine, gewwe also Gordel no, wi mir Kreiznacher uns ausdrigge. Kämpfernadure honn do e’Vordeel geeje iwwer Lahmärsch, das is leider so. Karakderziich sinn eem vun Nadur aus mitgebb , das is leider so. Doch aach dene „minderbegabte“ im Lebenskampf muss ich saan: „Nit uffgewwe! Ich will, un ich kann! Es gibt immer e’Weech der eem aus de „Bredouille“ fihrt!
Di Daach hock ich bei dere Hitz hinner ve’dungkelde Fenschderscheiwe in de bisje kihler Wohnschdubb vun meiner Freindin. Kee Mensch mecht merr bei dene Temberadure e’naus ins Freije jaa, als uff e’mol di Siren geht. Drei Moo hinnerenanner – es brennt oder es is e’schwere Unfall, saat di Freindin zu merr. De letschde Ton wa noch nit ve‘klung als de Nochberschbub, heit schunn e’geschdannener Mann im Audo sitzt un Gas gibt. Kee zwee Minudde no’em Alarm is der Hälljerder Feijerwehrmann ab ins Feijerwehrhaus. Beim Fahre noch di Uniform, respektiv di Feijerwehrklamodde aan un fort ware’se – di Feijerwehrmänner vun Hälljert. Wemmer so e’Insatz hautnah mitkriid schdaunt merr, mit was for’me Insatz junge Leit „for anner Leits Schicksal“, alles schdehn un falle losse un in brihtender Hitz zur Hilfe kommen. In Sittersch deet’s brenne, wa di Richdung di ingeschlaa worr is. Oft sinn‘s Modorradunfäll in dem kurvereiche Vorpfälzer Bergland un wenn Wisse, Äcker un de Wald brennt sinn di junge Leit aach do; hoddich, selbstlos un mit viil Enthusiasmus. Ja, es wa e’forchbar heeße Sunndaach- Nomiddaach der mich berihrt hot. Wer macht dann so ebbes, ware mei Gedangke? Junge Leit vun de Feijerwehr mit guder Erzihung, dene Hilfsbereitschaft vor alles geht. -
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|