Normal leeft merr doe’rumm un lässt Gott e’gude Mann sein. Merr hot nix un es geht eem gut. Hi un do zwick’s e’mol, merr hot de Huschde un de Schnubbe, di Been sinn nit mehr di, di’se e’mol ware un’s Gehen fällt eem schwer. Di Hoor falle eem aus, was awwer nit weh duut, un wemmer sich nit in acht nimmt, duun eem aach di Innerei hi un do weh. So gesihn geht merr de Daach, den neije widder aan, den’s gilt ze iwwerschdehn. Doch heit, ich kann’s keem Mensch ve’zehle, wa merrs jo ganz plimmerant no’m Uffschdeije. Mei Kopp wa eene Dadder un ich hatt di Weechschdeijer nit mehr, bin sogar getorkelt! Ei soebbes hatt ich jo noch ni! Hoddich honn ich mei Blutdruck gemesse, merr is jo ingericht in dene alde Johre, un bin ich richdich ve‘schrock. Bei dene anstronomische Zahle musst ich mich de eerscht ze’recht finne. Iwwer hunnertsibbzich wa de eerschde Wert un mei Herz hot gefladdert wi di Feehncher im Wind. Ei wo simmer dann, dacht ich. „Hombes, wa mach’sche?“ wa di eerscht Fraach di ich merr geschdellt honn un kam debei zum Schluss: „Hoffmanntrobbe misse e’bei!“ Di honn de Mudder schunn immer geholf, wenn’ses am Herz hatt. Kee Fläsche wa mehr im ganze Haus ze finne, doch hinne in’rer kleen Kischt hot noch de Rescht vun de Korodiontrobbe gelee. Fors Herz wäre di gut, schdand druff. Di honn ich genomm un was wa deno? – Langsam is merrs besser worr un ich konnt widder uff Tuur fahre. Ja, das sinn di Herzaanfäll, di merr im Alder kriin kann un di eem es Iwwerleewe schwer mache. Ich honn’s iwwerschdann!
0 Kommentare
Jetz sollt merr jo meene, wemmer iwwer neinzich is, dass merr alles gesihn, geheert un geschbiirt hot, was eem es Leewe so ze biite hatt. Sicher is di Welt groß un merr kann nit alles gesihn honn un sicher gibt’s Veelcher di so peife, wi merrs noch nit geheert hot. Aach bei de Dunnerschläch is nit eener wi de anner, doch im Gefihl kennt merr meene, merr kennt mitredde. „Eine andere Hand ist anders!“ saat merr mei Mudder schunn un unrecht hatt’se nit. Aach beim Kisse gibt’s Unnerschiide, doch aach do losse sich Gegfihle nit for di Ewichkeit erhalle.
Geschdern wa ich tangke un als ich bezahle wollt, do lacht mich das Freileinche vun de Kass aan – un ich wa platt! Das Meede hatt so e’scheen Gesicht, wa awwer iwwers Unnermailche un dorch di Nas gepirst mit kleene Ringelcher un Perlcher. Das Meede hot ganz entschdellt ausgesihn un ich saat iwwers. „Saan’se e’mo, was Si do im Gesicht honn, duut das beim Kisse nit weh?“ „Nee, nee! Das is scheen. Mei Freind schdeht do druff.“ saat’s un es hot laut gelacht, das freindlich Freileinche aan de Tangkschdellekass. Im Fortgehen saat ich: „Das Gefihl vumme „Piercing-Kuss“ werr ich leider in meim Alder nit mehr erleewe.“ Do saat das Kleen:“Merr weeß niii!-“ In triiwe Gedangke bin ich gang un dacht : Alt werre is nit scheen, un di Erinnerunge an mei Juchend sinn hell wach worr.- . Jetz kennt merr jo fascht alle Migge un Schnoge, aach di Biine un Wespe sinn eem nit unbekannt. Hornissele sinn eem selde begeent, doch vor dene musst merr sich besunnerscht in acht nemme. Manche Cafe’s in Kreiznach honn nor e’Bruchdeel vun ihrm normale Umsatz gemacht, da ihr Kunnschaft nit im Freije hogge konnt, weil uff jedem Schdick Kuche di Wespe mitgenochbert honn. Es wa hochgefährlich for Leit di allergisch reagiiere. Nor vun Podshämmel, do herrt merr nix mehr. Viil Leit wisse ganit, dass’es di gibt! Frihjer, als ich in meiner Juchend im Kreiznacher Salineschtrandbad schwimme wa un honn zum truggene mich deno hinne uffs Wehr geleet, wo di Seereesjer in Masse gebliht honn, dort hot’s di Podshämmel gebb, di eem gekweelt honn. Drei, ve’leicht aach viir Millimeeder groß ware di Miggelcher un si hadde dicke Kepp mit Glupschaa. Hinnenauszus ware’se schlangk un sinn am Enn schbitz zugelaaf. Es ware richdiche keene „Nervesäche“, di merr nor kabuttschlaan konnt, was awwer nix genitzt hot, denn deno kam di doppelt Zahl vun Potshämmel widder. Wi di MIggelcher richdich geheeß honn, das is merr bis heit nit ingang. Es deet mich intressiire.
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|