![]() Jetz iss’es eem jo nit alle Daach so, wi’s anner Leits Kinner sein soll. Merr hot de Huschde, de Maa drickt, Koppweh hot merr aach alle paa Daach, di Fiiß duun eem weh, di Knoch zihje un’s ganze Geschdell is nit mehr das, was es e’mo wa.- Doch di Daach hatt ich jo so nidderiche Blutdruck, was ganz außergewehnlich wa. Moijns schunn wa ich miid un kabutt. Was mache? Nix hot geholf un besser is merr’s aach nit worr. Do is merr de Vadder ingefall, wenn’s dem schwindelich wa im Kopp un er hot wi’je nass Handduch im Sessel gelee un hot geruf: „Fraa, mei Trobbe!“ Di Hilf hot im’me kleene Fläschelche immer bassend uffem Kichedschrangk geschdann. Uff e‘ Leffelche mit Zugger hot di Mudder dann 20 Hoffmannstrobbe abgezählt un hot’sem Vadder gebb. Wi der sei Gesicht ve‘zoo hot, is merr heit noch in de Erinnerung. Deno hodder Ruh gebb, denn di Weißdorntrobbe mit Kampfer honn’s Herz ball widder in Schwung gebracht. Di Mudder saat:“Deesch besser e’Glas Sekt dringke, dann deet’s derr aach besser werre.“ Doch so ebbes Feines hadde merr nii im Haus. In meinem Fall konnt ich awwer zugreife: Im Eisschrank hot noch e’Fläschje vumm letschde Gebortsdaach geschdann, dass is schnell e’runner geschluckt honn. Was soll ich saan: E’Fraa honn ich keen mehr, doch gude Erinnerunge hommer weider geholf. Langsam kam de Blutdruck widder ins Rolle. Jetz honn ich merr noch di „Obergreiner Mussik“ mit de „Alexa“ angemacht – un de Daach wa gerett!
0 Kommentare
Jetz is merr jo alt genuch um mitredde ze kenne, wi’s domols im letschde Kriich e’mol wa.
Kreiznach wa iwwer Johre vumm Kriich ve’schont geblibb. Di Bomber sinn iwwer uns gefloo, merr honn’se geheert, gesihn un oft gezählt, doch abgeworf honn’se ihr 5, 10 un di Luftmiine-Bombe in Frankfort, Meenz odder Mannum-Ludwichhafe. Bis’es dann zum Enn zu ging un aach di Kleenschdädte ihr Peffer abkriid honn. Di Minschderer ware weeje ihrer „Strategisch Brick“ de eerscht draan. Es Schdädtche wa vumm Schwindsuchtseck bis hinner di Eisebahnsbrick platt wi’je Zinnerne-Deller. Doch dann kame mir Kreiznacher draan. Weihnachde 44 un dann de 2. Januar 45 honn’se Kreiznach bombadiirt. Angeblich nor di Bahnschtreck, doch e’Haufe Bombe sinn aach neewedraan gefall un honn e’Grooßdeel vun de Inneschdadt platt gemacht. Viil Leit ware doot un viil, viil Leit hadde alles ve‘lor was’se hadde, honn mit ihre Kinner, em Oba un de Oma uff de Gass geschdann. - Awwer nit lang! Jetz kam di Hilfsbereitschaft in de Notzeit zum Zuch! Jetz kann ich jo nor vun meiner Famillje ve’zeehle, wi’s bei uns wa. Mei Mudder un mei kleen Schwesderche Renate mir ware vor de Weihnachde middem Bollerkarre no Hiffelsum „ausgewannert“, um de Fliicherangriffe ze entkomme. Als im Mai de Kriich aus wa, simmer widder heem un wollde in unser ald Wohnung. Als merr aan di Diir kame, hadde’se zwee Famillje in unser Wohnung inkwadiirt. Oba un Oma, ihr ausgewax Dochder mit ihre zwee Kinner noch debei. Was mache? Wohiin? Di Not hot uns gezwung ze helfe un ze bleiwe. Di zwee ausgebombte alde Leit kame in di Schloofschdubb un honn in‘em Vadderr un de Mudder ihrm Bett geschloof, di Fraa mit ihre zwee Kinner in unserm ehemalich Kinnerzimmer. Di Bettwäsch wa vun uns nadiirlich. Mei Mudder un mei Schwesderche honn in de Gutschdubb uffem ausgezoone Sofa geschloof, un ich im ehemaliche Esszimmer uff de Kautsch. Gess un gekocht hot jed Famillje for sich, wenn ebbes do wa, in unserer Kich. Do sinn kee Worde gemacht worr, das wa so un es musst weider geleebt un iwwerleebt werre! No Monade sinn di zwee Famillje ze’rick in ihr alt Haus in de Baumgardeschtrooß, dass’se sich notderfdich in de Trümmer zesammegebaut hadde. Ni kam e’Dangkescheen, ni mehr hommer di Leit in unserm Leewe gesihn. – De Kriich wa aus! Doch aach do konnt merr ebbes draus lerne: Hilfsbereitschaft is e’Muss, kee Fraach: Willsche, kannche, hosche Luscht? - Es muss gemach werre! …biibst di Sängerin Heike Schäfer im Radio un ich dacht, di Glocke haddes nit weit, domols vor 1200 Jahr, denn dort ware se jo deheem.
Annerscht als wi di Glocke vun de Hälljerter Kerch, de kadolisch. Di hadde sich aan Karfreidaach, wi alle Johr uff de Weech no Rom gemacht. Wi’se hiin kame un was’se dort gesucht honn, das weeß keener, doch si ware fort! Nix mehr hot im Örtche gebimmelt un di Ruh wa in dem Derfche ingekehrt – wenn nit e’paa Leit mit de Kinner aus’em Ort mit de Ratsch dorch di Gasse gelaaf wäre un hädde e’kleen bissje Radau gemacht. Es wa angenehm ze heere un es hot eem erinnert an alde Zeide. Schunn vor hunnert Johr, so saan di Alde, wär’s so gewees, dass di Kinner aus’em Ort mit de Rätsch es Glockegeleit ersetzt hädde, damit di Leit gewusst honn, wann Mess wa. Deno, wenn no de Orschdere di Glocke widder aus Rom ze’rick kame (keener hot’se gesihn, wi’se kame, nor rabbele hot merr’se nit mehr geheert), sinn di Kinner bei di Leit un wollde de Obolus fors Bimmele. Allmite’nanner honn’se domols Oschdereier kriid, di’se deno ve’butzt honn. Heit – do gibt’s kee Eijer mehr, do gibt’s „Bares für Wahres“! Laut gerätscht gibt heit Geld, das widder umgesetzt werrd, um di „Wirtschaft“ anzekurbele. Osterbräuche bleiwe – nor sinn’se leicht verändert. Eijer päcke un di Oschdereijer iwwers Dach werfe, honn ich leider nit mehr gesihn. Am letschde Sunndaach, es waa Palmsunndaach, wer ebbes demit aanfange kann, hock ich mit meim Freind Werner im Cafe Schoko, wi alles Sunndaach. Un als ich so iwwer de Disch gugge – do fällt merr das Gedicht, also was merr vun dene Ferse vumm Friedich Schiller „Die Glocke“ noch im Kopp hänge geblibb is, in: „O, dass sie ewig grünen bliebe, die schöne Zeit der jungen Liebe.“
Es wa nix Uffreechendes, was ich gesihn honn. Kee wild Kisserei, kee Schmuserei, kee uffdringlich Dätschelerei, nix devun! Nee, am Disch vor merr hot e’nit mehr ganz jung Pärche gesess, di sich bei’rer Tass Kaffee un‘erer Fihschdicksplatte aarich geere hadde. Bei dene zwee hatt de Frihling voll ins Kondor geschlaa. - Alle zwee honn sich aangeguckt, als deet’s sunnscht uff dere Welt nix Scheeneres ze sihn gewwe. Dann hot er ve’sucht hinner de Kaffeetass mit seim Finger, de Finger vun seiner Freindin ze finne. Scheint’s wollt’er di Fraa um de „Fingerr wiggele“, doch dann hodder ihr Hand geschtreichelt, un jetz hot merr gemerkt un aach gesihn, dass di zwee sich aarich geere hadde. Als di Frihschicksplatt kam, do hodder sei Meede aan seiner Banan beiße geloss, obwohl di es selwe Schdiggelche Banan uff ihrem Deller leije hatt. Er wollt’er ebbes Gudes duun, ganz eenfach! Un immer widder honn’se sich, di ganz Zeit iwwer nit aus de Aa ve’lor. Wi scheen, dacht ich, doch wi lang, lang is das schunn her, dass merr selbscht so Gefihle entwiggele konnt? Do is merr der Satz vun meiner Mudder, seelich widder ingefall: „Bub, es bleibt nit so! Alles lässt e’mol no. Di Johre, di Johre, di fresse alles uff!“ Doch sicherlich hadde di zwee ve‘liibde Leit so kee Mudder gehatt, di’en das gesaat hot. Sicher hädde’se das de Mudder aach nit gelaabt, wi ich domols aach nit. Di Erfahrung – di bringt’s lange Zesammeleewe mit sich, wo merr dehinner kimmt, das nix „ewig grün“ bleibt. De Winder is e’anner Gefihl, als was merr in Frihling for Gefihl hot. Das is’es ganze Geheimnis! Was seit zwee Johr mit Gesichtslappe un hochkompliziirde Gesichtsmaske in unserm Land prakdiziirt werrd, soll vun heit uff moje sei Enn finne. Nix mehr vor de Raffel un de Nas? Merr kann di Leit widder erkenne, di eem „Gen Daach“ saan. Merr siht widder mit wem merr’s ze duun hot. Es is nit ze glaawe, wemmer di Inzidenzzahle sich aanguckt. Doch wenn’se meene…? Ich behalle mei Maske in kritische Siduatione uff, trotz de 4 G di ich honn. Do fällt merr e’alt Iiwung vun ganz frihjer in, als ich noch in junge Johre uff de Maskeball gang bin. Perseenlich wa das bei mir di groß Ausnahm, denn ich hatt schunn e’Freundin, doch anner Männer hommer devun ve’zehlt, was das um Middernacht for Iwwerraschung wa, als es geheeß hot: „Die Masken e’runner!“ Jetz werrd sich’s zeiche, was merr hinner de Maske sich for een geangelt hatt. Oft hatt unner de scheenscht Maske sich e’ald Kruschel ve’schdeggelt, di mit „Schöntun“ un Nexe di Männer ve’rickt gemacht hot. Mir Kreiznacher Männer hadde do e‘ schbezielle Ausdruck defor, den ich awwer nit widdergewwe kann. Merr konnt’s greeschde Wunner debei erleewe. Maskebäll mit „Maskenpflicht“ ware immer geere gesihn un viil „Iwwerschdänner“ sinn dort ze finne gewees (unner ihre Maske). Wi gesaat, di Offenbarung kam um zwöllef Uhr un mansch eener hot scheen sei Aa ve’rollt. Wolle merr hoffe, dass bei de Corona-Demaskierung keener e’Schock kriit, wenner di Maske ausziht un sich debei e’Infektion inhannelt.
n. Es geeb kee Eel mehr in de Geschäfde, saan di Leit. Hamschderkäuf hädde di Regale leer gemacht. Ob’se es Eel, wi vor Johre for ihr Diesel-Audo nemme, weil’s e’paa Zent billicher is, das misse di Leit selwer wisse. Ve’leicht geht di Maschin vumm Audo frihjer kabutt, meene Fachleit, odder si schdabele es Eel deheem, weil’se uff ihr Schnitzel un Kotlett nit ve‘zichde wolle. In de Gaschthaiser werre zich Lidder Eel am Daach ve’braucht! Dass merr mit Butterschmalz paniire kann, honn di Schbetzjalischde noch nit gerafft. Domols – im letschde Kriich, also bevor’er aangefang hatt, hot mei Mudder e’groß Bix Oliveeel kaaft, for wenn’s e’mol „knapp“ werre deet. „Olio Dante“ hot vorne uff dere viireckich Bix geschdann un de Kopp vun dem gescheit Idaliener wa aach druff. Wi Gold is di Bix deheem gehiit worr un nit eene Trobbe homm devun in dene schwere Zeide devun genomm. „Es kennt jo noch schlimmer komme!“ saat di Mudder immer – un di Bix hot weider im Schrank im Keller geschdann – for Notzeite. –
Di Kriich wa aus, di Bix mit Olio-Dante hot immerr noch im Schrank im Keller geschdann, bis di Mudder, als es widder Eel gebb hot di Eelbix uffgemacht hot. „Jetz werrd’s Eel e’mol prowiirt, ob’s sich gehall hot, obs noch gut is?“ saat di Mudder, un no’m eerschde Trobbe hot’ses Gesicht ve’zoo un di Flasch mit Olio-Dante-Eel fortgeschmiss. „So lang hot sich’s doch nit gehall, de Kriich wa ze lang.“ saat’se. – Wolle merr hoffe, dass de Ukraine-Kriich kerzer is un’s Eel bald widder leeft, aus de Eelflasche in di Pann un aus de Pipeline in di Heizung. |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|