Es gibten heit nit mehr, de Kolonialwarelade, de Rewe, Lidl, Edeka, Norma un de Netto honnen abgeleest. Friher, als kleener Bub wa das unser Glickseelichkeit. „Mamma, noch een Banan, nor een! E’Schdiggelche Kokosnuss, di Ananas nor im Schaufenschder geschdann for ze gugge. E’Roll Lakritz, e’runde Rahmlutscher! „Mamma, nor noch een Zuckerschdang, so e’geringelt, sunnscht will ich nix mehr! Ve’leicht noch e’paa Himbeerbombom!“ „Nix gibt’s, di Mamma hot kee Geld for Schnuggelzeich. Ess e’Abbel, deheem hommer de Keller voll leije!“ „Ei Mamma, nor een Gummischlang, nor een! Di koscht doch nit viil!“ „Bisch e’alder Kuinator un gibsch ni Ruh!“ saat di Mudder ganz uffgereecht un merr sinn fort. Vorne am Ingang vun dem Lade wa noch di Auslaach mit de Wundertüten. „Mamma, kaaf merr nor een Wundertut! Emool nor gugge wa drin is!“ Di Mudder hot nogebb un hort for e’Grosche e’Wunnertut kaaf. Mei Glickseelichkeit hat sich erfüllt! Uff de Trepp honn ich se schunn uffgemacht for ze gugge: Zwee kleene Tittcher mit bundem Puffreis, e’Gummilschnuller un – das wa de Renner- e’Ringelche for aan di Finger, e‘goldeniches, middeme bunde Schdeen draan. So ebbes Scheenes hatt ich jo noch niiii! Heit gibt’s das alles in große Menge un im Angeboot un kee Kind guckt mehr deno -iwwersatt!
0 Kommentare
… dort is es Paradis, meene di Mullas. Di Daache sitz ich mit meim Freind Werner, der di arabisch Welt gesihn, kennt un dort aach iwwer johrhzehnde geleebt hot, im’me Cafe’che wi alle Moije. De Besitzer is e’freindliche Mohammedaner, der sei Relichion nit so ganz ernscht nimmt. Merr kame ins Geschbräch un do saat’er, dass di Fraue in Persien, (wo er herhimmt) odder wi’s heit heeßt Iran kee so Rechte honn wi unser Fraue hiir. Dort in de anner Welt hätt nor de Mann es „Saan“. Er saat, bei ihm deheem kennt merr sich e’Frau uffem Foto aussuche, kennt saan wi lang merr mit der Fraa zusamme sein wollt – e’Monat, zwee odder drei Monat, ve’leicht e’Johr un je nodem wi lang merr so e’Scheenheit, di schbiilt beim Preis aach e’groß Roll, honn wollt, dodeno misst merr for di Fraa bezahle. Dann wär di Fraa dem Mann sei Eichentum un misst mache was der Mann vun’er winsche deet. Wenn eener viil Geld hot, dann kennt’er sich bis zu fünnef Fraue kaafe, ve’leicht aach siwwe un kennt di in seim Haushalt beschäfdiche. Di een fors Haus ze butze, di anner for di Klamodde in de Reih ze halle, een fors Koche un een, ve’leicht aach zwee als Liiblingsfraue for sich zu Ve’wöhne losse un um for di Kinner ze kriin. All misse awwer vumm Besitzer unnerhall werre, mit sammt de viile Kinner, di’se ve’leicht schunn mitbring, di gekaaft Fraa. Un das es Leewe lang! Do is de Hooge im Gottesstaat! Do honn ich mei Freind Werner gefroot, wi so ebbes sein kennt? Der saat, das hädde di Christe schunn ingefihrt un di Mohammedaner hädde das nor weider ausgebaut un in ihrer Relichion manifeschdiirt un bindend iwwernomm. Bei uns, also bei de Christe heeßt’s im Epheser 5.21-26, dass die Frau dem Manne in jeder Beziehung untertan sei. Es is schunn aarich lang her, doch de Maddin Luther hot’s noch aus’em Ladeinische iwwersetzt, schwarz uff weiß! Das sinn noch kee fünnefhunnert Johr her!
Viile Chrische un di Freigläubiche treeme als vun dere scheen paradiisisch Inrichdung. Bis heit hot sich das awwer in de Christlich-Welt schunn lang iwwerholt. Heit demonschtriire di Fraue for ihr Recht un si sinn „keines Mannes-Untertan“ mehr. De Freind Werner meent awwer, dass di Muselmane sich so e’scheen Inrichdung nit ohne groooße Uffschdänn abnemme losse deede. Di Männer poche uff ihr Recht un kaafe weider „preiswert“ ihr Schmuckschdicker“ in. |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|