Wemmer iwwer Johre, oft sinn’s Johrzehnde in seim Haus odder in’ere Miitswohnung wohnt, dann hot merr aach Nochberschaft erlebt. Merr kennt Romane schreiwe, was merr alles erlebt hot un was’ses for Sort Leit gibt! Keener is wi de anner, das schdeht fescht. Es gibt dodebei gude Leit, freindliche finnt merr, Leit di nor ihr Weech gehen, di eem nor e’gude Daach saan, sunnscht awwer es Maul nit uff kriin, Leit, dene nix basst un di uff Schtreit aus sinn, also korz, wemmer iwwer Johrzehnde im’me Haus odder Wohnung wohnt, dann is di Nochberschaft aarich ve’schiiden un aach oft gewehnungsbederfdich. Di liiwe Leit sinn es bescht ze honn. Oft nemme’se Anteil am eichene Leewe, griiße freindlich, der odder di Nochberscht bringt aan Feijerdaache Kuche, aan de Weihnachde Pläzjer, si sinn behilflich beim Inkaafe odder aach im Gaade, wemmer selbscht nit mehr kann. Si sinn halt freindliche Leit, oft is so ebbes aangebor. Muffkepp, di gibt’s aach. Di laafe uff di anner Seit, wenn’se eem komme sihn, damit’se nit „Gendach“ saan misse. Ja un di schdille, hilfsbereite Norberschleit, di kriid merr nor ze sihn un ze merke, wemmer’se werklich brauch. Uff Dankbarkeit leeje so Leit kee geschdeicherde Wert. Di freije sich, dass’se eem helfe konnde un sinn deno widder ve’schwunn. Den alte Kreuznacher Schbruch: „Nix for ungut! Ich werre Derr aach e’mol e’Schdeen in Dei Gaade werfe!“ , den kriin’se nor noch aus de Ferne mit. Doch dodebei gibt ze bedengke: Nochberschaftshilf beruht uff Gejeseitichkeit! Das sollt merr wisse un nit ve’gesse!
1 Kommentar
Mach merr kee so Schbrich!- das saat merr es Leewe lang, wenn eem Schbrichklopper begeent sinn un honn ihr dumme Schbrich losgeloss, wo’se demit Indruck schinne wollde. Es wa oft nor dumm Gebabbel un nor selde kam ebbes Gescheides debei e’raus. Dumme Schbrich gibt’s in Masse, awwer gescheite Sinnschbrich kammer heere, vun dene merr ebbes lerne konnt, wemmer’se sich zu Herz nemme duut. Jetz kammer di dumme un gescheite Schbrich jo nit all uffschreiwe, doch di Daach is merr eener ingefall, den merr mei Mudder bei bassender Gelechenheit immr widder gesaat hot. Wenn ebbes ze mache wa, Awedd im Haus odder wenn eem ebbes zu viil worr is, wo merr gemeent hot, dass merr das nit schaffe kennt, dann saat’se: „Wenn du glaubst du kannsta es nicht, viiles kannst du, will‘s die Pflicht!“ Das hot’se in Hochdeitsch gesaat, damit ichs aach in merr uffnemme, also behalle sollt. Das wa e‘Sinnschbruch aus dere Zeit wo eem es Pflichtbewusstsein noch ins Schdammbuch geschribb worr is. Heit finnt merr das ehr selden, doch praktikabel is es allemool! Besunnerscht wemmer so langsam alt werrd un merr meent:“Das do, das werrd merr awei doch zu viil, dass packsche nit mehr!“ Dann kimmt der Schbruch vun de Mudder in merr hoch: „Hombes, petz di Aaschbacke zesamme, do musche dorch. Das packsche!“ Ja un dann zih ich mich mit meine lediirde Been di Trepp hoch, als uff alle Viir, un wenn ich dann endlich owwe bin, bin ich schdolz, dass ich’s geschafft honn. Es neegschde Mool geht’s oft dann widder leichder. „….vieles kannst du, will’s die Pflicht!“ Es is keener do, der merr’s abnimmt!!!
![]() aMoijns sing ich uffem Klo, wenn merrs gut geht: „ Ja, ja der Wein is gut, ich brauch kee neije Hut. Ich setz mei alde auf, bevor ich Wasser sauf!“ E’ald Liid aus de 20err Johre. Das „Ja, ja“ is so e’Lebenssäufzer, dass de neije Daach widder beginnt, den merr iwwerschdehn muss. Un heit honn ich weider gedacht, weil merr mei Freind Werner di Daache e’außergewehnlich gut Flasch Wein geschengkt hat, di ich omens geknerzt hatt. Bei so’rer gut Flasch Wein muss merr doch dehinner komme, wenn di Leit sich es Maul ve’zihje un di Aa debei ve’rolle un leise krächze: „Wunderbarer Ton! Der Abgang! - Etwas nach Walderdbeere! Ein Hauch von Maracuja bleibt auf der Zunge! (Merr kann mit eener Maracuja de ganze Weinkeller ve’seuche, neewebei bemerkt.) Und hinten an der Zunge ein leichter Mirabellgeschmack. Der Audruck vomm Taninfass -, so ein Körper!“ Ja soweit mei Erinnerunge an Weinverkostunge in frihjere Johre. Halt! Schwarzer Johannisbeergeschmack, den hatt ich noch ve’gess. Merr glaabt’s nit, was di Weinverteiber, di Verkoster un di Winzer de Leit als ve’zehle un aan de Backe moole, was e’gude Wein for Geschmack honn muss. Mir muss de Wein schmecke! Ferrdich besta! Eemol is’er e’bissje besser, es annermool hot merr e’anner Geschmack un merr meent, er kennt e’bissje milder odder herber sein, de Wein. Heit gibt’s ve’leicht noch 12-16 Rebsorde vun dene merr Wein mache kann. De alt Plinius, der hot 30 n.Chr.a schunn feschtgeschdellt, dass’es im ganze Reemische Reich 91 Weinsorte gibt, aus dene di Reemer ihr Gesöff gemacht honn. Alles werrd annerscht, selbscht beim Wein is nix mehr wi’s e’mol wa. Nor vumme „Hauch vun Maracuja“ hot merr mei Vadder ni ebbes ve’zehlt, un der wa e’Weinkonsument! Im Nache hädde’se den kenne uff de Kerchhof zihje, was der aan Wein gedrungk hatt. So oft honn ich frihjer vun meiner Mudder den Satz geheert, wenn ich nit das gemacht honn was si wollt:“Du Selbschtgezooener, Du heersch un sihsch nit, un leefsch keener Herd no!“ Der Ausruf kam noch hinneno. Di gut gemeende Worde sinn ve‘klung, heit hot mich di Zeit ingeholt. Ich heere’se nit mehr, denn di Mudder leit schunn lang uffem Kerchhof. Genitzt honn’se domols aach nix, di gut gemeende Worde, awwer heit! Ich sihn kaum noch ebbes ohne Brill un middem „nit gut Heere“ fängt’s jetz aach aan. Uffem linke Ohr bin ich so daab wi’je Lerch un rechts, uff dem Ohr heer ich nor noch e’bissje, wenn ich drei Mool nofrooe. E’Heergerät misst ich merr kaafe, saan di Freinde, di all schunn eens honn - im Säckel! Keener ziht’s aan un keene heert richdich gut. Bei dem eene rauscht’s, bei dem anner peift’s eene Ohr, das anner summt un wenn’ers needich brauch un misst un bedingt ebbes heere, - dann sinn di Badderiije kabutt. Mei Freind Kaal uffem Heddarter Hof der heert aach schlecht, do iwwersetzt dann awwer sei Fraa so laut, dass’ers heere kann. Dodefor siht sei Fraa schlecht un de Freind Kaal zeicht’er di Richdung wo’s lang geht. Das sinn di Kompensationesgeschäfte im Alder, damit di „Herd“ im Gleichmaß dorchs Leewe laafe kann. Hallelullja!
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|