Tina heeßt’se, di nei Nahe-Weinprinzessin un si is gebirdich aus Helljert, bevor’se in‘s Kreiznacher Nobelweingut vumm Paul Anheiser ingeheirat hot. Jetz bringt jo jed Prinzessin seit Urzeide „Sach“ , also Ve’meeche mit. Viil Prinzessjer sinn frihjer nor weeje de Mitgift geheirat worr, e‘scheen wa selden drunner. Bei de Weinmeijesdeede is das heit annerscht. Di Meed miss’es im Kopp honn, was’se de Annerleit iwwer de Wein ve’zeele solle. Un do fällt merr als Sachkundicher vun Helljert ebbes in: Heit gibt’s edle Wein, Weine mit Karakter, Weine mit nachhaltigem Körper, alle Sorde, vun fein herwe Riesling bis zum truggene Müller-Thurgau, vun de Schbeetlees, de Auslees, bis zur Truggebeerauslees, un was es seit johrzehnde eerscht gibt, de hochgelobde Eiswein, wenn di Nadur mitschbiilt. Doch was bringt so e’Prinzessje aus Helljert mit, bevor’se e‘Maijesdeet werrd?
Do gibt’s di verbürcht Geschicht, wi der ald Oba, es Paule Heinrich, noch mit 92 Johr middem Karscht iwwerm Buckel in sei Wingert in de Lüssert am Lemberch gelaaf is, for di Reewe ze hacke. Doch wi konnt der alt Weinbauer in dem hohe Alder noch so weit laafe un sei Wingert herrichde? Sei Fraa Elis wa draan schuld, dass’er noch so gut beijenanner wa. Immer wenn de Heinrich in di Wingert is, hoddem sei Elis e’groß Flasch Eijerwein mit gebb. „Di hot merr di Kraft gebb, dass ich so lang dorchhalle konnt!“wa di Antwort uff di oft geschdellt Fraach:“Ei Heinrich, wi kimmt’s, dass Du noch so schwer schaffe kannsch?“ Sei Fraa hoddem in de Wein zwee Hingkelseijer geklebbert un dezu zwee grooße Leffel Trauwezugger. Gut geschiddelt un ferrdich wa de Kraftdrungk vumm Oba Heinrich, der mit de heidich Weinprinzessin iwwer siwwe Ecke ve’wandt wa. Mei Rootschlaach wär aan di Weinmeijesdeet: „De Kraftdrungk aus Helljert, de Eijerwein vun‘s Paule Heinrich weckt selbscht Doode uff! Do kammer de Eiswein degeeje ve’gesse! Das kannsche publik mache, Prinzesse!
0 Kommentare
Di Begriißung wa in frihjere Johre gang un geewe. Wemmer eene gesihn hot, der eem bekannt vor kam, odder merr hodden gekennt, wa e’Begriißung immer drin. Das hatt merr schunn vun deheemaus mitkriid, das hot zum „gude Ton“, zu de „gud Kinnerschdubb“ geheert. Do musst eener kee besunner „Bildung genoss“ honn, das wa de Aanschdand, den eener hatt odder aach nit. Kloowe, Schdorre, nixnutziche Briider, e’Hanjerch, di sinn aan eem vorbei gelaaf, als hädde’se eem ni gesihn, obwohl se Nochberschkinner ware odder alde Kreiznacher, di eem gekennt honn. Schdur wi’je Panzer sinn di aan eem vorbei un honn no de aaner Seit geguckt. E’Schdorre also, der kee Maniire hatt, eener der middem Düsejeecher dorch sei Kinnerschdubb gefloo is. Es scheint nit mehr in Mode ze sein, anner Leit di Zeit ze biide. Wenn ich moijns im Cafe hogge un es komm Leit, also greeßere, kee Kinne mehr, di gehen aan eem vorbei, klotze eem aan, als wär merr vumm Himmel gefall, doch e‘“Gemoijn“ odder „Gen’dach“ is in de seldenschde Fäll ze heere. Do hadde schunn di Alde vun dene kee Maniire, wo solles di Junge her honn? Das sinn mei Gedangke, wenn ich merr so Leit betrachde. Uffem Land saan eem di Kinner noch „Gen’dach“, frihjer honn’se noch di Kapp gezoo, doch in de Schdadt is di heeflich Ve’haltensweis geejeiwwer annere Leit ausgeschdorb. Es geht so viiles di Bach e’runner. Schad drumm!
Gement honn di Kreiznach, wenn’se „e‘ gude Abbo“ saan, de gude Abeditt den eener hot. Frihjer hot’s schunn geheeß: Zu me Fresser werrsche schunn gebor! „Was das Kind schunn fore Zuch hot!“ saade’se, wenn so e’kleen Wermche aan de Mudder ihrer Bruscht gelee hot un gezoo hot wi’je Modorbump. Zu‘me Siffer muss eener schunn di Ve’anlaachung mitbringe, un so kimmt’s, wemmer di Sätz ze heere kriid, dass merr sich zerick halle muss um nit mit de Johre, schbeeder ve’leicht, e’mol aus de Noot platzt odder dass eem di Knepp abschbringe. Selbscht wemmer als Kind, als junger Bub noch dorch alle Lattezain krawwele kann, weil merr so derr is wi e’Latt – wemmer di Ve’anlachung hot (betracht eich nor de Vadder odder di Mudder, denn vun fremde Leit erbt merr nix!) muss merr uffbasse. So lang de noch Schbort treibsch, viil laafe musch, ve’leicht gibt’s aach Leit di schwer schaffe misse, dann biilt sich de Bauch vun alleen platt. Wenn de awwer in di Johre kimmsch un hosch derr’s gude “Fresse“ so aangewehnt, dass’es nit mehr losse kannsch, dann werrd’s hoorisch! Hinne zwickt’s un vorne gehen di Hemdknepp nit mehr in’s Knopploch, di Hoss schbannt, do misse mit de Johre Schbiddel e’ninn, links un rechts eener, damit’s nit so uffällt. Moins uff de Woo erfinnt merr di dollschde Trix! Manche Männer halle sogar di Luft debei aan um noch hunnert Gramm e‘raus ze schlaan. Wemmer nor nit so e’gude Abbo hätt! Do leit di Wutz im Peffer! Perseenlich honn ich mei Gesamtgewicht mit de Johre schunn zich Moo e’runner un widder e’ruff gefress. Kenne alle Abnemmkure, vun de „Brigitte“ bis zu de „Felke-Nixfress-Methode“, es hot alles nix genitzt! Kee Lattezaun is so breet im Schbaliir, das ich noch dorch käm. Doch wenn ich merrs bedengke – mei Mudder wa aach so geart.-
Heitzedaachs werre Leit geehrt, kriin de Nobelpreis weil’se in de hinnerscht Eck vun „Millichschtrooß“ e’Schdernche leichde gesihn honn, das’es schunn ganit mehr gibt! So ebbes muss di Menschheit wisse! Der Mann muss belowicht werre! So eenem geheert de Nobelpreis!
Doch wem di groß Anerkennung ve’sacht geblibb is, is di gebehinnert Fraa Aina Wifalk, si leebt schunn nit mehr. Es werrd‘se kaum eener kenne, denn ihr Leewe wa korz, si is nor 50 Johr worr. Doch wi viil Leit, junge, hauptsächlich awwer di alde un gebrächliche saan Daach for Daach: „Dem, der mei Rollerche, (also de Rollator) erfunn hott, dem geheere Hänn un Fiiß gekisst!“ Un wemm’er siht, was so e’“Rentner-Mercedes“, de gebrechliche Leit for Lebenskwalideet zerick bringt un aach gebracht hot, misst merr dere Fraa aus Schweden postum de Nobelpreis gewwe. Gebosselt aan so’er Gehschditz honn schunn viil, doch de „Renner“ mit dem di groß Erleichderung for Gehbehinderte kam, das wa eersch seit 1978. De eerscht ware’s kleene Rollercher bald greeßere un heit laafe zich Millione Mensche in de ganz Welt uff so’me Drickerche. Ve’leicht gibt’s in e’paa Johr newerm Welt-Frauentag, em Welt-Kindertag, Welt-Toilettentag aach e’mol e’Welt-Rollatortag. Di Fraa Aina Wilfalk hädden ve’diint! ![]() I Wemmer moins di Aa uffmacht un guck e’naus, siht merr di Hand nit vor de Aa, weil’s newwelich is wi dick Supp. Wemmer Rentner is un hot Zeit, leet merr sich widder in de Sulwer, dreht sich uff di anner Seit un ratzt noch e’Schdunn, bis de Newwel sich ve’zoo hot, wenn’s dem so is. – Di Zeit wo de Newwel fällt, is aach di Zeit wo’s Herbscht werrd un di Traurichkeit bei de Leit Inzuch hällt. - De alt Hermann Hesse hot’se schunn beschribb: Seltsam im Nebel zu wandern. Einsam ist jeder Busch und Stein. Keiner sieht den andern. Jeder ist allein. - Wi wohr, wi wohr! Wenn de alt bisch, de bei noch alleen doe’rumm leefsch un de Herbscht kimmt iwwer Nacht, sihsch vor Newwel nit mehr di Hand vor de Aa un di Blädder falle vun de Beem, denn kimmsche in triibsinniche Gedangke. Doch es hilft nix, saat mei Mudder schunn, do misse merr dorch, aach wenn di „Supp“ noch so dick is! Werrsch sihn Bub, heit Middaach reißt’s uff un di Sunn kimm widder zum Vorschein. Das wa schunn immer so un werrd aach so bleiwe. So is das Leben! Liider, Gedichde, ganze Romane honn sich mit Newwel un de Trübsinnichkeit befasst, doch abännere lässt sich soebbes nit. Es is in unserm Leewe mit ingebaut: Newwel un Wolke ve’zihje sich, di Sunn kimmt zum Vorschein – un es Leewe geht weider! Ja, di Welt ve’ännert sich! Aach bei de Schbarkass, dort wo frihjer hunnerde vun Kinner am Weltspartag mit de Oma odderm Oba uff di Kass kame, for ihr Bixje mit de „Grosche“ leere ze losse, denn es hot immer ebbes gebb, hot‘s heit e‘“Loch“! Heit nemme di Banke for‘s „Kleengeld bringe“ schunn Geld! Nix mehr mit Luftballons, Siißichkeide, Kinnerschbiilzeich, Porzelandellercher vumm Landkreis, di Schbarer anlocke. Heit honn‘se den Daach umgemixt, in de Sparwaldtag, weil de Wald am Boddem leit un dem muss geholf werre. Wi sich di Bilder gleichen! Es kimmt alles widder! Domols, als di heidiche Experte vun de Schbarkass noch im „Millichbrunne“ ihr Runde gedreht honn, honn ich so e‘Sparwaldtag schunn miterleebt. Es wa 1947 un e’aarich kalde Winder hadde merr. Mir honn uff de Schbarkass gefror wi Eschbelaab. Domols hadde merr kleene Kononeefcher in de Kassehall un in de Schduwwe schdehn, nor hadde merr nix for ze feijere! Dann kam di Anordnung vun owwe: „Alle Männer un di Männer vun de Fraue, di bei de Schbarkasse geschafft hadde ( di mussde sich Urlaub nemme!), sinn mit Holzkocherlaschtwaa in di Monau gefahr „Holzmache“. Mit Axt un Drummsää honn Männlein wi Weiblein vun de Kreisschbarkass di Beem umgeleed. De Quak, der vumm Brickelche hatt domols schunn e’fahrbar Audo mit Bandsää. Der hot’s Holz uffem Kornmarkt kleengemacht un di Männer honn’s Holz bassend mit Beilcher geschbalt. Di Kassehall is deno langsam waam worr, doch mit dicke Jacke un Belzjäckelcher is di Kundschaft bediint worr. Es wa weit unner 20 Grad Celsius! Soviil zum Schbarkasse-Waldtag vun de Schbarkass vor genau 75 Johr! Perseenlich kann ich saan: Als Lehrbub wa ich domols debei gewesen!
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|