Mir Kreiznacher deede saan: „Wi kriin merrs hiin?“ di Sach mit de Impfschpritz for millione vun Leit. Da ich‘s immer genau wisse will un weil’s merr als Betroffener zuschdeht, wollt ich am Dinschdaachmoin wisse, wi di Corona-Impfung ableeft. Sicher wollde das viil Leit wisse, doch ich wa bei de Eerschde. Landratsamt aangeruf: Öffnungszeit von 8 bis 12. Es wa zehje Minudde no acht, es wa halb nein – niimand hot sich gemeld. Um korz vor nein saat e’freindlich Freileinche am Audomat: Di Telefonzentrale ist nicht besetzt. Rufen sie die zuständige Stelle an. Sie finden Sie unter www…. . Das Freilein vumm Corona-Amt, das ich deno hat saat: Sie wisst noch nix, das deet alles iwwer Meenz laafe. Na jetz bin ich jo nit uff de Kopp gefall un honn di Landesregiirung aangeruf. Do hatt ich’s! Ei das Freilein aan de Schtripp honn ich ganit ve’schdann! Di wa vun auswärts un konnt gakee richdich Deitsch! Middem beschde Wille kam ich nit weider, bis’se merr saat: „Impfschdoff noch nicht zugelassen.“ Do honn ich uffgeleet, di wusst jo ganix! Was mache um nit bleed ze schderwe? Google doch e’mool, saat ich zu merr selbscht, de Herr Googel weeß doch aach sunnscht alles. Deno honn ich im PCche gegoogelt: „Wann und wie erfolgt die Corona-Impfung in Rheinland-Pfalz.“ Un was soll ich eich saan, ihr Leit? De Herr Google goggeld ze’rick: Die zuständigen Krankenkassen werden anhand ihrer Akten die Risikopatienten benachrichtigen. - Na wer saat’s dann!? Alt kannsche sein, behindert ve’leicht aach, di Knii kenne ruiniirt sein un di Ärm lahm, doch wenn’de de Herr Google kennsch, dann kannsche alle Behörde ve’gesse, der Mann aus Ameriga hilft derr weider. Ab Januar sinn di „alde Knepp“ draan, di iwwer achzich sinn. Di misse di Hot-Line-Nummer 08005758100 aanrufe. Alle Medikamende di’se schlucke di misse’se parat honn, di wolle’se wisse. Deno gibt’s dann de Termin for di Schbritz. E’mo gugge obber recht hot un wi langs dauert, bis di Beheerde de „Modus operandi“ gefress honn. Hoffentlich nit länger, wi di gebraucht honn for de Impfschdoff ze entwiggele.
0 Kommentare
Was is „quengelig“, werre sich viil Leit frooe, di nit hiisich sinn odder sich nit mehr aan ihr Kindheit erinnere kenne. Das alt Wort aus unserer Mudderschbrach (es kimmt aus’em Englische) hatt ich aach ve’gess, bis merr e’jung Mudder di Daache geschribb hot, si kennde nit komme, ihr kleen Kallche wär so „quengelich“.
Jetz kam’s merr widder in de Sinn: Es Kallche, er leit noch in de Winnele, wa „unpässlich“, weinerlich un hot gegwengelt. Kinner, wenn’se noch Babis sinn, di kenne jo noch nit ausdrigge odder saan, was’en nit basst odder was’en feht. Di drigge sich dann mit „gwengele“ aus. Leit de Bub in de Chees uff de ve‘kehrt Seit, dann gwengelt’er. Hodder Hunger un will di Bruscht, wengelt’er, bevor’er aanfängt ze blärre. Is’em di Kapp in’s Gesichtche gerutscht, gwengelt es Kallche bis’se widder richdich sitzt. Willer geschoggelt werre, gwengelt’er vor sich hiin. Duut merrm de Wille un schoggelt‘en, will‘er mit de Chees gefahr werre. Wemmer ganit weeß, was’de Bub hot, weil’er gwengelt, dann hodder ve’leicht Bumbesjer im Bauch, di kweer schdegge un di’er los werre will. Er gwengelt dann ohne uffze’heere, bis’es heerbar „bums“ macht, doher de Name. Deno lacht’er, es Kallche un er hot in di Bux geschiss un gibt Ruh. – Dann schläft’er un is soooo brav! Unner dem Gesamtbild „quengeln“ kammer sich jetz als Außenschdehender un Mundartferner e’ungefähr e‘Bild devun mache, was „gwengelich is. E’alder Oba hot zwar di selwe „Schmerze“ wi e‘Kleenkind, seet awwer nix mehr, weil‘er weeß, dass’em sowiso keener mehr zuheert. De Oba gwengelt un grummelt alles in sei Bauch, was keener ve’schdehn kann un aach keener ve’schdehn will! Kleene Kinner werrd beim Gwengele Beachtung geschengkt, di ganz Famillje schbitzt di Ohre un horcht:“Was dem Kleen nor fehlt? Was werrd de Bub nor honn?“ Em Oba odder de alt Oma fehlt oft di Zuneichung un dodraan leit dann de Unnerschiid, ob de alt odder neigebor bisch. Ja un so is das Wort gwengelich in di heidich Zeit gerutscht: Merr hockt seit Woche, Monade un Daach deheem e’rumm, hot kee Anschbraach mit keenem un merr werrd seldefreelich un gwengelt vor sich hiin, weil merr unleidlich werrd. Keener heert’s, keener kann eem heere, intressiire duut’s aach keene Sau. Un so kammer nor hoffe, dass’es ball besser werrd un dengkt aan das alde Liid vun de Renate Kern:„Lass doch den Sonnenschein nur in dein Herz hinein„! Es „Quengele“ werrd deno hoffentlich uffheere.- Wemmer in Kreiznach frihjer ebbes vumm weiße Traum geheert hot, dann wa nit di Weihnachde gemeent wo hätt kenne Schnee leije, nee, de „Weiße Traum“ wa das greeschde Gesellschaftsereichnis vumm ganze Johr. An Silvester hot sich di Kreiznacher Hotwolee, also di, di gemeent honn, si deede zu de bessere Leit geheere, im Kurhaus zum „Ball des Jahres“ getroff, den di GKG, also di Große Karneval Gesellschaft ausgericht hot. Was for e’Truwel, Frohsinn un Heiterkeit, was fore Remidemi in de Kreiznacher ihre „gut Schdubb“ wa, Ihr Leit, ihr Leit! Iwwer Disch un Bänk honn‘se de Aff gemacht, gedanzt wi wild, geschunkelt, di Meed gedrickt un ve‘kisst, wi scheen! Merre kann’s nor beschreiwe wemmer debei wa. Ich kenn’es nor vumm Ve’zehle her, un eemol wa ich dort, mit de Danzschul. Ob’s so ebbes heit noch gibt, weeß ich nit, drumm ve’zehl ichs e’mol, wi’s domols 1948 gewees is. In e’Danzschul musst merr e’ninn gehen, wemmer ebbes uff sich gehall hot. De „gude Ton“ hot’s velangt. Meed vun de Heehjer Schul, Buwe vumm Gymnasium un hii un do aach e’paa annere Buwe un Meed, di geere Danze gelernt hädde, di wareaach debei, im Danzkurs. Ja dann hot’s for di juchendliche Interessende Danzschule gebb, di je nach de Penunze di eener hatt, deijerer odder billicher ware. Edel war de Hebgen, der hot mit weiße Handschuh di Anweisunge gebb. Als Tanzschule Werner Hebgen hodder offeriirt un gedanzt hommer im Hotel Fessner, hinne im Sälche. Di Danzschul vumm Baron von Schwanenbach hot mit de Thea Riedel hinner im Hotel Europäicher Hof sei Runde gedreht. Un for di Leit, di nit so viil Geld hadde, di sinn in di Danzschul Daub. Jeder vun dene Danzlehrer hat sei besunner Methode for di scheppe Fiiß vun seine Schiilerinne un Schiiler in di richdich Richdung ze lengke. Beim Näherkomme, was jo de eichendliche Zweck vun so’rer Danzschul wa, is dann gezeehlt worr: „Eins, zwei, drei – ein, zwei, drei -dreh-hen!“ hot de Danzlehrer geplärrr un bis di zwerche un schichterne Meed, di Buwe ware nit besser, ihr Fiiß sordiirt hadde, wa di Mussik schunn e’paa Takte weider. Merr musst viil iiwe, dass merr de Meed nit uff de Fiiß geschdann hot. Der Mann am Klawiir, de Eiger, hat e’gut Nadur un gude Nerve – un noch e‘bessere Dorscht! Ob’er middem Paulche Kuhn ve’wandt war weeß ich nit, doch meechlich wär’s gewees. Wenn di Danzschdunn geeje Schluss gang is, konnt merr danze wi merr wollt, Hauptsach de Kondakt zum Partner hot geschdimmt un - merr hatt das Meede fescht im Aam, uff das merr e`Aa geworf hatt. (Dodebei honn ich domols mei Fraa kenne gelernt.) De Klawiirschbiiler wa gut, hot alles aus’em Kopp geschbiilt un im Takt hodder sich geeje Schluss immer no de Danzschiiler gericht: Langsame Walzer, de Sow Fox, de Takt for in de Partner e’ninn ze krawwele, das war em Eiger un uns de Liibscht. Mir konnde schmuse un er hot dreiverrdels geschloof. Wi scheen’s wa, domols, vor iwwer sibbzich Johr! Kee Gesichtsmaske, nor voll uff Tuchfühlung un es Herz wa voll Freid! De „Weiße Traum“ im Kurhaus konnt komme! Heit gibt’s das alles nit mehr! Kee Danzschul, kee Kurhaus, wo merr danze kennt, ( es werrd ve’kaaft!) kee „Weiße Traum“ mehr un’s Gefihl: Herz, was willschen noch? Das gibt’s aach nit mehr! Heit treeme merr schwarz vun de Corona-Schbritz ob’se eem bekimmt odder nit. Merr werre’s sihn! . Jetz in dere Zeit, wo de Iwwerfluss di Owwerhand hot, do dengk ich als aan di aam Zeit vun frihjer, als merr „de Kitt vun de Feschder gefress“ honn (bildlich ausgedickt) um ze iwwerleewe. Merr kann’s heit de junge Leit nit ve’zehle, weil’se meene merr wär nit mehr ganz knuschber im Kopp. Di Corona–Zeit is jo schunn schlimm, doch was alles heit uff de Disch schdeht, das macht weenischdens di Mensche hiir bei uns in Deitschland satt. Doch Hunger is schlimm! Awwer ich wollt vun domols ve’zehle: Was heit unner Delikatesse fällt, das wa friher schdingk normal, so normal, dass merr das Esse es Leewe nit mehr esse wollt! De „Blooe Heinrich“, di Geerschdesupp, di eem aus alle zwee Ohre kam, so oft hot’s di gebb. De Rilles-Ralles, aach Kälberzähn honn’se driwwer gesaat, wenn di Grauwe nit gescheelt ware. Im Kochdibbe hot der Schdambes geschdann, dass de Suppeleffe drin Halt hatt. Im duschdere Licht hot’se bloo geschimmer, di Geerschdesupp, woher se aach ihr Name hatt. Si sollt uns all gut iwwer de Winder bringe. E’bissje Suppegriines wa debei, Grummbeere wa mehrschdens nit drin, merr hadde keen, un wemmer Glick hatt un uff de Fleemärkelcher noch e’paar Punkte „Fleisch“ ware, hot’s vumm Metzjer Volz noch e’Schdick Bauchlabbe for in di Supp gebb. Der fett Bauchlabbe wa dann nor for de Vadder, der aach di Wutzeschwänzjer gess hot, di sunnscht keener in de Famillje esse wollt. Di hot’s beim Volz umesunnscht gebb. Doch wemmer als Dibbegugge e’mol deno gugge wollt, was’es middachs ze esse gibt, honn mehr Aa e’ninn, als aus’eme Dibbe geguckt. Heit kimmt mei Haushaltshilf un präsendiirt merr e’Dibbe mit de Worde:„Ganz feiner Suppe!“, doch es wa di Geerschdesupp mit ganz viil Aa vumm fein dorchwaxene Suppefleesch. Außerdem wäre di Geerschdekerner gescheelt, saat merr di Hilf. Es wär eine Delikatesse un gut for de Bauch! Na, mit meine Erinnerunge im Kopp honn ich’se mit viil Gedanke aan di „aam Zeit“ e’runner geschluckt. Di Supp wa gut, si wa annerscht gekocht un de Knuppe Fleescht hot’se gehaltvoll gemacht. Annere Zeite – e‘ anner Supp!
Awei muss ich merr e‘mol Luft mache! Widder honn sich di Kinnercher in de Kitas aangeschdeckt, in de Schule is’es aach nit besser. Nor warum lässt merr di Kinner nit deheem? Weil di Alde schaffe gehen misse? Aach wenn de Homeoffice im Haus prakdiziird werrd: Es Kruschbelche muss in de Kinnergaade odder in di Schul! Doch was bingt’s de Kinner, was de Alde?
Di Zeit, wo di Schul odder es Schbiile im Kinnergaade ve’säumt werrd, di schbiilt iwwers Leewe betracht gakee Roll! E’halb Johr odder e’Johr ve’säumt – un debei Leewe gerett, das is di wahr Leewensinschdellung! De Oba odder di Oma komme noch e’mol devun, derfe noch e’paa Johr Leewe, wenn di Kinner, di Kruschjbelcher deheem bleiwe un di Mudder odder de Vadder duut beim Homeoffice di Kinner betreue, was zugebb Awedd is. Zu meiner Zeit, do wa ich, wenn ich’s zesamme zähle iwwer Monade, nee iwwer Johr nit in de Schul! Honn im Keller gesess odder im Bungker un di Schul is dauernd ausgefall odder es wa een Klass in acht Schdufe uffgedeelt, weil kee Lehrer do ware! Rechene un Schreiwe, do hot merr nor di Hälft devun mitkriid. Pysik, Maddemadik, ich hatt kee blasse Dunscht devun! Relichion – di honn’se eem no‘m Kriich noch hoddich ingebläut, weil e’christlich Inschdellung so wichdich wär. Es wa e’traurich Zeit, doch wer wollt’se ännere? Es ging nit annerscht, un dodebei noch di Kält un nix ze esse, das gab’s noch owwe druff! Trotzdem, wer wollt konnt, un wenn eener e’bissje aan sich geschafft hot, dann konnt’er trozdem ebbes werre. Viir Woche odder e’halb Johr kee Schul? Ei ich wa domols noch nit „schulreif“ un hatt gleich e’Johr ve’lor! Macht eich kee Flecke ins Hemd un losst eijer Kruschbelcher deheem! Di Gesundheit vumm ganze Volk geht vor un es werrd’s eich dangke! Awei hommer’se widder, „die stille Zeit“, so wi alle alle Johr korz vor de Weihnachde, doch wenn ich ehrlich sein will, awei langt‘se merr, di schdille Zeit! Acht Monat schdille Zeit ze ertraan, deheem hogge un triib gugge – ihr Leit, ihr Leit! Do gehen Gail draan kabutt! Es wa friher so scheen un de Mensch hot das aach gebraucht, im Trubel e’mol inzehalle, dass’er innewennich e‘mol zusich kimmt. Doch was heit aan schdiller Zeit uff eem zukimmt, das schprengt all di Vorschdellunge di merr sich im Kopp mache kann. Heit is kee Nacht so schdill, dass merr sich for anner Leits Fenschder intressiirt wo ein „Lichtlein brennt“, wo’s Krischkinnche mit blonde Locke still und leise iwwer de Wald zu uns Menschen kimmt. Nix is mit so Vorschdellunge! Di Menschheit will Leewe schbiire! Merr will annere Leit sihn, e’bissje „unner Leit gehen kenne“, merr will merke, dass merr noch do is! Als alder Mensch is merr jo geniichsam in seine Anschbrich uff Jubel un Trubel. Aach di Fassenacht geht eem meeterweis am Hinnere vorbei, doch e`bissje mecht merr vumm Leewe doch noch honn, bevor di Totenstille, di unve’meidbar is, kimmt.
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|