Wi merr weeß bleib keener uff dere bugglich Welt un irchend wann treffe sich di Freunde un Ve’wandte uffem Kerchhof un nemme de Abschiid vun dem „Verblichenen“. Es Leewe is ze Enn!-
Bei dem eene werrd Rotz un Wasser gekrisch, bei dem anner kennt merr Handdicher gebrauche for di Träne fortzewische un di negschde Leit sinn in schdiller Trauer tiif versungken un gehen in-sich. De Parre redd waame Worde wi gut der „Dahinngegangene“ war un dass’es noch kee bessere gebb hot. Deno singt de Choral vun de Trauergemeinde Gotteslob, aach wenn de Leichnam sei Leewe ni in de Kerch wa. Alles leeft no’me Muschder ab un in de Kabell werrd dem liiben Toden gedacht un der eene odder anner schickt’em aach e‘liibgemeend Gebet no. Jetz kimmt di Ausnahm! Üblich iss‘es, dass dem Toden, dem liiben Freund, Mann, Fraa, aach Kinner misse schunn schderwe in „fröhlicher Runde“, denn es Leewe soll jo weider gehn, bei Kaffee un Kuche gedacht werrd. Soweit so gut. Was außergewehnlich wa, dass in de Haggenummer Friidhofskabell e’Besucher di Zeit ve‘wexelt hatt un bei de Abschiidszeremonie schunn aangefang hot ze esse, wa eerscht viil schbeeter aangedacht war. Mit kleene Salzbretzelcher (de Brezel is das Sinnbild für di Unendlichkeit) hot di Fraa im Schdille schunn „den Weg bereitet“ den der Tode nun antrete musst. Es wa ungewehnlich, doch sinnvoll war‘s! Bei’ere Beerdichung soll merr normaleweis nix esse, das geheert sich nit, doch wenn’s so gemeent wa, dass de >Brezel di Unendlichkeit< darschdelle soll – dann wa das e‘ Versuch. Haggenum macht’s meechlich.
0 Kommentare
So hommer frihjer iwwer eene gesaat, der nit ganz knuschber wa, der se nit all uff de Latt hatt. Warum un wiso der de „Vogel“ unner seiner Kapp honn sollt, das weeß ich aach nit. Merr saat’s halt. E’Vool honn – nor was for eener? Es sinn kaum noch Veel do! Schbatze sinn kaum noch ze sihn, Rotkehler sinn aach fort, un di Mönchsgrasmücke, di immer vun de heegschde Birkebeem in meim Gaade gepiff hot, vun dene is aach keener mehr ze heere. Nor eene Singvool hommer noch, nee, es sinn e’ganze Haufe, zwee Schwärm sinn’s, di do e’rummflattere un Schdimme mache. Es sinn Dohle, also „Rabenvögel“. Wenn ich middachs uffem Balgon leije, dann schreije di wi ve‘rickt, so, dass merr kee Aa zumache kann. Seit Johre schunn, alle Frihjohr! De eerscht schbaziire zwee iwwer de Dachsimms vumm Nochber seim Haus, gugge sich aan, reiwe sich de Schnawwel, doch dann, - no Daache iss‘es nor noch eener, der uffem Nochber seim Schornschde hockt. De „Herr Dohle“ scheint’s ze sein, während sei Fraa im Schonschdeloch uff de Eier hockt un briite duut. Iwwer Woche, dann komme’se di junge Dohle, un ganz scheen groß schunn, hogge’se uffem Daach odder in de Beem vumm Gaade un schreije was’es Zeich hällt. Si werre gefiddert vun de zwee Altveel, un als noch Daach vorei ware, hot uffem annere Schiiferdaach di neegscht Dohlefamillje ihr Nehscht gebaut un ball aach ihr Brut großgezoo. Was fore Jacht im ganze Verrdel! Kee annere Vool, wenn eener do gewees wär, wa ze herre, als nor di „Rabenvögel“, di Dohle. Bald sinn’se vun Ascht ze Ascht gefloo un dann vun Dach zu Daach, bis’se iwwer di Dächer fliije konnde. Jetzt leeft der alt Dohle-Vadder widder uff de Dachkannt hiin un her un di Alt duut widder briit, zum zwedde Mool! E’soziale Vool, so e’Dohl, di zwaa nit scheen peife kann, awwer sdi ve’mehre sich in eener Tour. Un wi ich so do leije, sihn un neere di Raweveel, do komme merr Gedangke vun ganz, ganz frihjer… Domols hot merr de zwedde Direkder vun de Schbarkass, de Julius Engelsmann ins Poesiialbum vun meiner Freundin e‘Weisheit e’ninn geschribb, di ich bis heit nit ve’gess honn:
„Alleine fliegt der Aar, der Rabe scharenweise. Gesellschaft sucht der Narr - und Einsamkeit der Weise. So kann eem Voolgezwitscher viil Wahres ve’zehle, aach wemmerse nit ve’schdehn kann .- Heitzedaachs hot jo di „Ärztliche-Versorgung“ bei uns im Land e’Loch. Kee kleenes, es is schunn e’aarich groß Loch. Un wemmer sich vorschdellt, dass frihjer de Dokder rechelmäßich ins Haus kam un geguckt hot was de Leit aan de Gesundheit gefehlt hot, kammer heit nor noch devun treeme. So Dokder gibt’s heit keen mehr! Nor wo sinn’se? Als Kind kam de Dr. Gralka zu uns heem un hot geguckt was’em Bub gefehlt hot.ombes in di Fiiß gelaaf Obber di Riddele hatt, di Rotznas aarich geloff is, obber di Windpogge odder Ohreweh hatt. Wenn ich Ohreweh hatt, dann kam de Dr. Eckel, de Hals-, Nase- un Ohredokder, der no merr „geguckt hot“. Wa’s ve’eiter, hot merr dann es Ohr uffgeschdoch kriide, bis ich gebrillt honn wi’je Ox. Alles deheem bei uns in de Kich! Schoggeladeplätzjer mit bunde Perlcher druff hot’s vumm Dokder Gralka gebb, wemmer brav wa. Aach uffem Land war’s so, dass de Dokder rechelmäßich komm is um no do Oma ihre digge Been ze gugge, ob se noch alles esse konnt, ob de Oba vun de Sutterpeif kee wehe Bauch hatt un ob die schwanger Hausfraa ohne Beschwerde ihr Kind ausdraan konnt. E’Hausarzt wa immer „greifbar“ un ich mecht saan „rund um di Uhr“ warer do. So ebbes is heit nor bei’me Vihdokder meechlich un – bei mir!
Mei Dokder is e’ Relikt aus de Frihzeit, als e’Dokder noch e’ Bader wa. Nor Hoorschneide un Zähnzihje, das macht meiner nit mehr, do fehlt’em scheint‘s es Werkzeich. Nor um e’Beischbiil ze saan: Alle halb Johr gehen ich bei mei Dokder un losse merr es Blut unnersuche. Es fehlt merr nix, doch das misst gemacht werr, weeje de „Vorerkrankunge“ di ich hatt. Es wa samschdaachs omends halb acht, do rabbelt es Telefon un mei Dokder, Walter heeßt’er mit Vorname wa am annere Enn un saat: „ Herr Hornberger, ich wollte ihnen nur sagen, dass alle Parameter ihre Blutes in Ordnung sind. „ Ja, gibt’s soebbes dann noch e’mool? Ich kenne Leit, di rufe ihr Dokder daachelang aan un kriin den nit aan de Heerer, noch weenicher ze sihn! Termine kriid merr eerscht no Woche, als sinn’s Monate wo merre waade muss! Korz, es leeft ebbes ve’kehrt in de „Häusliche-Krankenversorgung“, doch ich muss saan: „Glick hasche, Hombes! Hoffentlich leebt’er noch lang, de Dr. Walter in de Salineschtrooß.“ un ve’gess nit, wo de herkimmsch! Eener vun de Kernsätz vun meiner Mudder, den’se saat, wenn di Leit druff geguckt honn, was merr for Maniire hatt. Ob merr mit Gawwel un Messer richdich esse konnt. - Wi’s Messer uffem Deller ze leije hatt, wemmer ferrdich wa mit Esse – Ob merr noch Hunger hat odder schunn „gesättig“ wa, do musst es Messer annerscht uffem Dell leije. Alles muss gelernt sein. De Herr „Knigge„ hot owacht geb!„Wi leisch Du dann heit widder am Disch? Wi’je Wutz am Tooch“! „Nemm di Ellebooe vumm Disch un setzt Dich grad hiin!“ Di Sätz wi: „Schepp derr nit so viil! Was de derr gescheppt hosch werrd aach gess! Was bei uns uff de Disch kimmt, werrd gess!“ Ja un oft musst ich omens das esse, was ich middachs schdehn geloss hoon. Wemmer gerilpst hot wi’je Kuh, do hot di Mudder schtreng geguckt un saa:“ Rilpse duun di Wutze! Schlucks unner! De Martin Luther is schunn lang dot.“Uffschdeije, wenn di annere noch am Esse ware, hot’s nit gebb. „Es werrd sitze geblibb, bis merr all frerrdich sinn!“ saat di Mudder un em Vadder war’s egal, denn mit de „Kindererziehung“ hat der nit so viil am Hut. Di Mudder kam “aus gutem Hause“, dort her, wo merr di Maniire gelernt hot, denn ohne’s Lerne is’es nit gang. Di Kapp zihje, wenn Leit kame odder e’Knickje mache, wemm’er e’Meede wa, ohne das is’es nit gang. Uffem Land iss’es heit hoch usus, dass di Kinner eem di Zeit biite un „Gendach“ saan. Wenn ich moijns in meim Cafe‘ hogge, wo zich junge un aach schunn äldere Leit aan merr vobei gehn, hogge sich oft neewer mich, kaum, so gut wi ni seet noch eener „Guten Tag“. Si honn’s vun de Alde nit geheert, keenert vun‘enn un si wisse nit, was zu’rer gut Erzihung geheert. Mei Freind Werner kimmt immer in di Raasch, doch ich dengke:“Der lerent’s aach noch, dass sich di Zeide ve’ännert honn. Er is jo noch jimger als wi ich, eerscht eeneneinzich….“ m Bearbeiten hier klicken. |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|