![]() Di Daache riif mich e’Leeserin vumm Effentliche aan, si wa aus Ewwerberch un saat: „Hombes, was de do geschribb hosch vun de Corona, di deet „einsam“ mache, das schdimmt nit! Du musch posidiv schreiwe! Was is di Welt so scheen! Di Blimmelcher blihje, merrr kann schbaziire gehen, kannsch alles esse was de willsch. Kannsch singe un peife, un wenn de geimpft bisch, dann kannsche sogare schunn in Werrtschafde gehen, wenn’se auße uff honn. Musch posidiv denke, Hombes!“ Das ware jetz nor zwee drei Sätz vun dere Fraa aus de Trift in Ewwerberch, awwer es war noch viil, viil mehr was’se merr ve’zehlt hatt, un ich muss sahn, dass’se kee Unrecht hatt, aus ihrer Sicht! Jetz schreib ich jo nit nor for so Leit, di innewennich schdabiil un e’freehlich Nadur honn. Di Gottes Wasser iwwer Gottes Land laafe losse un es Leewe nemme wi’s kimmt. Nee, merr muss aach e’Mool de „Finger in di Wund“ leeje un dene Briider, di am Ruder sinn saan, wo’s di Leit drickt! Es wär so viiles ze ännere, wenn’se sich owwe eenich wäre, doch bei uns brutschelt jeder sei Sippche. Un wenn de dann alt bisch un hosch nit den Kontakt wi di Fraa aus Ewwerberch, dann werrsche schunn einsam. Alde Leit in de Heime werre oft aach ohne Corona vun ihre Kinner un ihre Leit nit besucht, was schdimmt, doch das is e’widder e’anner Thema. Posidiv dengke un debei e’froh Nadur honn, das muss eenem gebb sein, doch das hot halt nit jeder! Unser Bevölkerung is sehr viilschichdisch un ich winsche desweeje jedem, dass’er so e’Inschdellung zu de Pandemie hot odder kriid, wi di Fraa aus Ewwerberch!
0 Kommentare
Seit Menschegedengke is Mann un Fraa uff de Such, dass keener alleen dorch di Welt leeft. Das hot di Nadur so ingericht, un das is nit nor bei de Mensche so. Veel, Miggelcher, Elefande, Wiihlmais, Krokodillcher alles was fladdert un do e’rumm leeft un schwimmt, jeder hot nor den eene Gedangke: „Es muss eener e’bei!“ For was, das is de eerscht ganit so wichdich, weil’s Ve’gniiche da Antriib gibt. E’raffiniirde Trik vun de Nadur, dass di Menschheit un es gesamde Leewe uffem Planet nit ausschderbt. Mit Erfolch is di Inrichdung „erschaffen worden“ (Moses 1.2)! Viil Vihzeich, Migge un Schmedderlingcher, Kih un Gail, all wolle no dere „Verfihrung“ ganix mehr vun’enanner wisse! Si dupliziire sich, deno is es Iwwerleewe vun de Rass gesichert un de Kees is gess! Aus un vorbei! Bei viilem Vihzeich, de Fisch un de Insekde is das so, nor bei uns Mensche leeft’s e’bissje annerscht. Vumm Moses aus is di Erkenntnis schunn vorgebb: De Mensch muss „ve’heirat werre“, e’Fraa muss e’bei, denn di Famillje macht’s lange Leewe dann leichter. Dodemit is for alle annere Iwwerleechunge de Riil devor geschob! Nix mit nor „Ve’gniiche“ un deno ve’schwinne! Do werrd geblibb! Di „Gehilfin“, wi’s in de Bibel schdeht, werrd geheirat! Ja, un dann geht’s e’Zeit lang gut, doch de Karakder, di Figure vun Männlein un Weiblein ve’schiibt un ve‘ännert sich, si kriin Rille un Falte, di devor nii do ware, si werre sichtbar. Di Hoor falle aus, di Been werre krumm, noch krummer wi’se schunn ware, korz: Der odder di, di (en) merr e’mol in de eerscht Hitz geheirat hatt, der odder di hockt nit mehr do! Das is e’Anner(e) worr, mit de Zeit. Un weil merr‘s Leewe mit dem, der jetz do hockt nit mehr aushalle kann, geht merr vun’em! Di „große Liibe“, de Antriibsmodor for’s Zesammesein hot kee „Benzin“ mehr. - „Bei uns leeft nix mehr!“ is di lapidar Erklärung, wenn’se dann alleen do e’rumm laafe, Männlein wi Weiblein. Es Pulwer is ve’schoss odder es is nass worr mit de Johre. Dann komme di Johre, di lange un de Mensch fängt aan ze schrumbele, ze eerscht nor ausewennich, mit de Johre aach noch im Kopp. Dann leeft merr do e’rumm un ist „auf der Suche“ no dere anner „Kanon“, di eem noch e’mol de Aantriib gewwe kennt, for’s Leewe nei ze beginne. Doch di „Kanon“ is aach ve’roscht, es Pulwer is nass odder aach schunn ve’schoss. – Do gucksche dann! Ni is e’Lachs no’m Ablaiche noch e’mol di Bach e‘runnerzus ins Meer geschwomm! Di Erkenntnis muss eem komme! Jetz bische alleen, selbscht wenn de meensch hesch noch e’mol es Glick gefunn – di Johre, di Johr, si honn eem platt gemacht: Genau wi bei allem Vihzeich draus in de Nadur aach. „Was schmecke Lachse so gut, wenn’s noch di Bach e’nuffzus schwimme kenne.“-
![]() Nit nor wemmer alt is un alleen dorch di Pampa leeft macht sich das Gefihl breet, dass merr einsam is uff dere Welt, aach di Pandemii awei, di gibt eem de Rescht! Di deitsch Polidik is unfähich, schtreite um des „Kaisers Bart“ un jeder macht ebbes anneres wi der anner. Merr will jo kee totalitäre Schdaat honn, doch in so Zeite misst eener do sein, der di Richdung aangibt un seet wi’s laafe soll! Wo sinn di Gesetze di so Situatione in de Griff kriin? Annere Kwetscheschdaate kriin’s hiin, unser owwe, do kocht jeder sei eichen Sippche – un di Inzidenzzahle schiiße no owwe! Doch das nor global gesihn, denn mir kleene un aach grooße Leit honn’s auszebaade – di zermürbend Pandemie-Zeit der Einsamkeit. Merr hockt do e’rumm, zehlt di Micke aan de Wänn un de Fruscht schdeit in eem hoch. Merr werrd krammelich, unleidlich, merr werrd depressiv un merr kann sich selbscht nit mehr leide! Alle Forzlang kimmt e’nei Medikament for ze schbritze uff de Markt, dass e’paa Daach druff Nebenwirkunge hot un desweeje widder vumm Markt genomm werrd. Hoffnunge werre geweckt, dass’es in zwee, drei Monade besser werre deet, doch di gehen aach ohne di ve’schbrochene Maßnahme vorbei. Wo simmer dann eichendlich? Simmer e‘Banane-Schdaat? Jetz komme noch di Bundesdaachs-Wahle, wo aach keener weeß wer’s werre soll! Ihr Kinner, ihr Leit! Nit jeder kann wi ich Modorreddche fahre un e’bissje di Freiheit geniiße. Alde un behinnerde Leit, di sich nit mehr ze helfe wisse, di sinn di ganz Dumme in so’rer Zeit. Di sinn geimpft, fihle sich geschitzt vor de Corona un misse ingeschloss deheem hogge bleiwe, weil‘s Gesetz es so will. „Armes Deitschland! Was haben du kleine Fuchs!“ E’Schbruch aus alde Daache, saat der Franzos, als’er e’Eichhörnche gesihn hatt. „Aan ebbes muss de Mensch jo glaawe!“, saat merr mei Mudder schunn, doch ich perseenlich duun mich schwer demit. Das zwee Pund Fleesch e’gut Supp gibt, das muss ich nit glaawe, das weeß ich. Doch, wi merr di Daache e’Parre ve’zehlt hot, dass de Jesus iwwers Wasser gelaaf is, do heert’s bei mir schunn uff, middem Glaawe. Jetz gibt’s jo Leit rundidum uff dere Welt di glaawe aan alles, was’en es Heil bringt. Di Mohamedaner, di Hindus, aan de Gott Schiwa, der mit dene viile Hänn, aan de Konfuzius werrd geglabt, was der gemeent hot, wi di Welt ze rette wär, wo’s Heil leit. De ve’gold Budda kann sich kaum noch rette vor Leit di bei’en komme un Gold aanen babbe un um Hilfe aanhalle. Ja un mit dem Glaawe is das nit eerscht seit geschdern un heit so, das ziht sich iwwer di Welt seit Menschegedengke! Di alde Ägypder mit ihre Pharaone, di Griiche mit ihre viile Götter im Olyp! Ihr Kinner, ihr Leit, was for e’Haufe Gedder di gehatt honn. Un unser Germane eerscht! Jede e‘ bissje diggere Baam honn di aangebet! All honn’se aan ebbes geglaabt – gewusst hot keener ebbes. Das di „Wahrheit“ beim „Gottfinden“ im Dungkele leit un si werrd aach drin leije bleiwe, denn wemmer ebbes weeß – dann macht’se eem aach nit mehr heeß! Da ich awwer aan de Schbruch vun de Mudder dengke:“Bub, aan ebbes musche glaawe!“ mondiir ich merr mei „Engelcher“ selbscht ze’recht, di merr helfe kennde. Di een Sort Leit honn Kettcher mit Glicksbringer aan de Ärm henge, di annere Halskette mit Figiircher vun de heiliche Maria, Kreizjer mit un ohne Jesus, di Hand vun de Fatima, de Dochder vumm Mohamed, bambeld aach an Hals un Unneraam vun scheene Meed, di vun sunnscht wo her sinn, un de Freind Kulle ve’sucht de Leit weis ze mache, dass sei Aambänner un Halskettcher aus Blutschdeen, si vor allem Böse uff dere Welt bewahre solle. Wer’s glaabt, werrd selich! Di Daache schickt merr mei Dochder selbscht gebosselde kleene Engelcher aus Schmuckschdeen un Perle. Di deede merr Glick bringe, saat‘s. Ich glaab’s er un honn’se aan mei Modorradschlissel gehengkt. Middeme Engel Modorrad fahre wa schunn immer e’besunner Ve’gniiche un ebbes Scheenes, un wenner heit nor am Schlissel bambelt un basst uff, dass ich di neegscht Kurv kriin, iss’es merr grad recht!
Bei mir deheem leeft eener e’rum, der siht ganit aus wi ich. Wenn ich moijns no’m Uffschdeije in de Schbiil gugge, dann meen ich als, ich wär das ganit, der mich do aanguckt. Wi der Kerl aussiht? So eene hadde merr frihjer ni im Haus! Ware do iwwer Nacht ve’leicht di Diire uff un es kam eener e’rinn? Doch das kann aach nit sein, weil ich e’leichde Schloof honn un jed Mick summe heere. Di Diire sinn zu, unne un owwe un dorch di Balgondiir kimmt nor Luft un Sunn. Wenn ich dann aanfange ze iwwerleeje komm ich zum Schluss: „Hombes, das kannsch nor du sein! Du hosch dich so ve’ännert, bald bis zur Unkenntlichkeit bische zugewax! Kann’s dann so weit komme, wemmer alt werrd, dass merr aan sich selbscht zweifele duut?“ No’m eerschde Schock gehen ich aan’s Handy un betrachde merr di Leit, di ich noch im Kopp honn vun frihjer. Schauschbiiler, wo merr weeß, wi di e’mol ausgesihn honn: De Terence Hill, den guck ich omens als im Fernsehn un freije mich wi flott der uff di Gail hupse kann. Wi strazelich der e’mol wa! Heit siht’er ganz annerscht aus, der is 8 Johr jinger wi ich! Di Katharina Valende un ich, mir sinn eene Johrgang! Merr glabt’s nit, dass das di selb Fraa is. Mei Schwarm vun frihjer, di Brigitte Bardot. - Ei mit dere kennt merr heit Kinner in Bett jaa! Di Claudia Cardinale – ein Wunder der Natur, friher – un heit? Si is nit mehr das, was’se e’mol wa. De Freddy Quinn – „Seemann, wo ist deine Heimnt?“ Merr kann’s nit glaawe, dass’er das e’mol wa! Un wenn ich merr’se all betrachde, di Idole vun frihjer, dann bis ich widde e’bissje mit merr eenich un saan merr: „Hombes, häng di Schbiil zu un betracht dich nor noch vun inne. Aan de inner Scheenheit musche schaffe, do kannsche noch pungkte. Außewennich is de Butz ab un do gibt’s kee Mertel un kee Schbachdelfarb, selbscht em Meffert sei bescht Ve‘butzfarb kann do noch ebbes draan änner! Merr muss sich nemme wi merr is un dengke: Di annere werre’s aach merke, wenn’se dohiin komme, wo du jetz bisch. Ob’s di dann schdeert – merr weeß’es nit.
en. Es Sieche mit "Siegen" iwwerwinne ![]() Wemmer e’bissje älder werrd, so wi ich awei, dann macht merr sich so sei Gedangke wi’s e’mol is, wemmer älder werrd. Is merr dann hiinfällich un „siecht dahinn“, trifft eem de Schlach un merr is fort, odder was kimmt sunnscht noch uff eem zu? Do is merr der Satz vun meim Vadder ingefall:“ Bub, nor nit hänge losse! Kopp hoch un nix wi dorch! Un de „Sieg ist Dein“!“ De Vadder hatt dorch sein Leistungsschbort e’schdarke Wille un hatt gut redde, doch di Worde hommer im Ohr geklung, als ich vor Woche dacht: „Hombes, willsche im „Siechtum“ e’mol ende odder willsche in de Schdiwwel schderwe?“ Do honn ich mich for di „Schdiwwel“ entschiid un honn aangefang mei Fresserei abrupt inzeschdelle. Jetz ernähr ich mich mit wenich Esse, ausgesucht Gemiis, kee Brot un kee Krummbeere mehr – un do guck: Fuffzeh Pund sinn hunne! Ich brauch kee Herztabledde mehr, di Wassertabledde sinn aach iwwerflissich un mei Blutdruck is so diif, diifer geht‘er nit mehr, bevor ich geschdorb bin. De „Sieg“ iwwer mich selbscht un iwweer di Naube, di merr hot, der muss vollfihrt werre! Merr werrd’s sihn wi’s leeft, nor middeme schdarke Wille werrd’s meechlich sein, doch der werrd jo schunn seit e’me Johr dorch Corona treniirt. So gesihn hätt aach das Virus for alde Leit ebbes Gudes. |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|