Mir Kreiznacher brauche nit in de Krimmele ze suche, wemmer das Wort Korona heere. Das Wort kenn ich seit meiner frihscht Kindheit schunn. Domals wa das kee Krankheet wi heit, womeechlich noch e’Pandemie. Nee, di Korona war e’Wort aus unserm alldächliche Schbrachgebrauch! Wenn ich middaachs aus de Schul kam, hatt mei Deller Rilles-Rallessupp e’nunner gewürcht, also di Graupesupp, di’s fascht alle Daach gebb hot, gess, dann saat mei Mudder zu merr: „Bub! De eerscht werre dei Uffgaawe gemacht, bevor de bei di Buwe uff di Gass gehsch! Di ganz Korona schdeht schunn vor de Diir.“ Mit de Korona wa nit di Krankheit Corona Covit 19 gemeent, di di Gasse Buwe ve’leicht hätte kenne honn, nee! Korona wa das Wort for Sippschaft, di ganz Bagaasch, for e’Haufe Buwe, di domols uff de Gass geschdann honn, um mit merr ze schbiile. Hickelches, Klickerches, Ve’band odder Völkerball. Alles Schbiile for Kinner, di’s heit nit mehr gewwe duut. Ox am Berch, Mudder wie weit darf ich Reise? Schlapp hat den Hut verloren. All di Kinnerschbiile konnt merr nor schbiile, wenn e’Korona Kinner uff de Gass war. Alleen is das nit gang, dass merr Hickelche geschbiilt hätt, un Völkerball alleen, das is aach nit gang. Di ganz Korona Kinner vun de Gass musst do sein, deno konnt merr middenanner schbiile. Heit bleiwe di Kinner deheem in de Schdubb, klicke am Handy, e‘vor un ze’rick, gehn an de Kompjuder un mache ihr Uffgaawe for di Schul im Homscherring. Dodebei misse’se uffbasse, dass de Vadder odder di Mudder kee Corona mit heem bringt, wenn di aus’em Urlaub aus Malle komme, sunnscht honn’se aach in heidicher Zeit di Corona.
0 Kommentare
Wenn de Johrmarkt aan de Himmel kimmt is Kwetschezeit in Kreiznach. Devor sinn di Kwetsche nit so, wi’se uff‘eme gude Kwetschekuche sein misse: Siis un safdisch! Si misse uffplatze, wemmer druffdrigge duut un di Briih muss laafe, wobei di Weschbe mit am Disch hogge, uffgebasst! Jetz, in acht Daach wär Johrmarkt un di Kwetschebeem sinn voll mit scheene safdische Kwetsche, es Kilo for drei Euro!! Mach derr e’mol e’Bild! Das wa nit immer so, is merr in de Erinnerung. Frihjer hommer kerbweis Kwetsche kaaft, do hot’s Pund e’Grosche gekoscht. Domols konnt merr noch Latwersch vun de Kwetsche koche, doch heit? Das wär e’deijer Schmiir! Jed Fraa meent, si deet de beschde Kwetschekuche backe, was jo sein kann, wenn’sen richdich backe duut un de Hefedeech vumm Boddem heegschdens e’halwe Sandimeeder is, heegschdens! Im Cafe’Wahl finnt merr so Kwetschekuche un do sinn aach di Kwetsche vorschriftsmäßich gesetzt! Wi di Soldade misse di Kwetsche sengkrecht uffem Blech schdehn, nit leije! Nor nit! Un wi gesaat, di schbeede Kwetsche, di sogenennde Bachkwetsche, di in de Gemaak aan de Bach waxe, wenn di aanfange ze schrumbele, das sinn di allerbeschde Kwetsche! Alle‘ dann, geht draan, ihr Johrmarktsgänger, wenn schunn kee Karussell leeft, dann kann weenischdens de Saft vumm Kwetschekuche iwwers gude Hemd laafe. E’bissje Freid muss de Mensch jo honn
Di Daache hogge merr beisamme, di Fußballfreinde vun domols un jeder ve’zehlt was‘er noch weeß, vun frihjer, als’em di Knii un di Hifte noch ihr Diinscht gedoon honn. Doch si ve’gesse aach viil, doch dann komme di Schmerze ins Schbiil, di’en de Fußball ingebracht hot.
Mei Knii duut so weh…., seet der een. Der anner seet: Mei Hift is nei un ich kann widder Fußballschbiile, bei de Alte Herrn nadiirlich nor.- Ja un eener vun’en, er is schunn iwwer achtzich, der hatt’s im ganze Kerberche. Der wär middem Uffzehle vun seine Krankheide nit ferrdich worr, der saat nix un hot sich de Schweeß uff de Schdern abgebutzt… Do saat de Fußballfreind Kallheinz aus Minschder: „ Geh e’mol bei mei Freind Ginder, der is Geistheiler. Er is nit e‘Schdudiirter, doch di Leit glaawe draan was der vollbringt. Der pendelt Dich de eerscht e’mool aus, guckt derr deno in di Aa un seet‘er dann ob de Hemoridde hosch odder nor Kopplais, di Dich jucke. Der gibt sogar Kurse, wo viil Leit hiin komme. Di klärt di Leit uff un seet dene was’se honn misse, un wi’jer dene helfe kann. E’supper Mann, mei Freind Ginder! Merr lache viil iwwern. – Wenn de nit inschloofe kannsch odder treemsch nachts schwer, dann is de Ginder de beschde Mann der der helfe kann, seet er. Der ve’schdellt derr deno es Bett, ve’rick di Meewel vun de een in di anner Schdubb, un Du werrsch sihn – kannsch widder schloofe, das seet der Ginder dauernd. Nor middem Geistheile hot’s sei Ve’hängnis: Musch fescht draan glaawe! Das is wi’je Relichion! Wer das nit kann, der brauch ganit bei’en ze gehen, bei mei Freind Ginder. Doch eens kann ich derr saan: Unerhall werrsche vun‘em! Der plaudert wi’je Buch un wenn’er ferrdich is mit seine schbiridisdische Iiwunge bische froh, wenn de noch e’Ohr am Bagge hosch.“ Na di ganze alde Fußballer am Disch honn zugeheert, honn laut gelacht, doch der Minschderer Fußballer, de Kallheinz wa begeischdert vun dene Kunschtschdiggelcher, di sei Freind Ginder vollbringe kann. Den Hokus Pokus muss merr erlebt honn, annerscht kammer nit driwwer redde! Ich saan Eich nor eens: Glaawe misst’er, nor draan glaawe, sunscht nix! Dono seid’er gesund vumm driwwer lache odder di Schmerze komme widder. Was gibt’s heit for Essgewohnheide, vun dene mit frihjer gakee Ahnung hadde. Domols, also in meiner Kindheit, do saat mei Mudder „Ei mei Bub, ess doch e’bissje vun dere Banan?“ Si hot’s mit de beschde Worde ve’sucht, doch ich honn’se kenne nit schlugge! Mit Leffelbiskwit vumm Cafe‘ Kiefer honn’se merr di Banan ve’dickt un in’s Mailche geschob, nor damit ich ebbes gess hatt. Ich konnt doch alles Gaadezain laafe, so derr wa ich. Doch wi’s so is im Leewe, merr lernt dezu, aach beim Esse. Geerschdesupp, de Rilles-Ralles, di Kälberzähn, das wa di Zwischeleesung, weil’s im Kriich nix anneres gebb hot, doch deno hot merr sei Mailche ve’wehnt! Immer feiner is de Geschmacksnerv worr un nor es Beschde wa eem grad gut genuch. Was ich dodevun hatt, das sihn ich alle Daach, wenn ich in de Schbiil gugge. – Doch aan de Essgewohnheide hot sich nix ve’ännert, ihr Leit, glabt’s merr. Di Kinner vun heit sinn genau so schneegelisch wi ich frihjer. Nor esse di heit feiner un besser, doch bis’se das esse – das brauch aach sei Zeit un gude Worde! Heit Middaach sihn ich im Fernseh e’Film, was Müdder ihre Kinner in di Schul zum esse mitgewwe solle. Ich bin ball aus’em Sessel gefall! Fastfood, Bigfood, Slowfood odder si solle sich noch schnell e’Big Mac hole, saan‘se de Leit. Di Fastfood Breetcher ware beleet mit Herzjer mit ausgeschnittenem Papika, Kees wi Maikewwer honn di ausgesihn, kleene Tomatcher wi Johanniskewwer! Werklich scheen, un Äbbelschnitzel ganiirt mit griinem Petersillje, Karrotte for di Aa in kleene Schdängelcher geschnitt, damit’s Kind aach gut siht! Alles scheen in Tuperdose ingepackt for‘s Kruschbelche, also for‘s kleene Kind, das jetz (de Deiwel soll’s hole!) in di Schul gehen soll odder darf. Es muss es Beschde for ze esse honn, damit’s aach mitkimmt, das e’mol ebbes aus’em werrd! Slowfood gibt’s dann omens, wenn de Babba do is, wenn’er do is, – So werrd’s Kind dann groß un schdark! Wi mir frihjer aach, nor dick darf’s nit werre, nor nit! Doch wi saat mei Mudder frihjer: „Bub ess nor! Ess for di schlechde Zeide, di noch komme. Musch immer ebbes zum „zusetze“ honn!“ Der Satz is merr ingefall un ich frooe mich, wann di Zeide komme solle, wo ich all di Kilo widder los werre, di ich merr im dolle Kopp angefress honn? Es werrd eng awei. -
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|