Geschdern, als de eerschde waame Daach aan de Himmel kam, honn ich moijns merr mei Lammfellche uffs Modorreddche geleet, de Schlissel ingeschdeckt un e’rumm gedreht – un’s urald Modorreddche is sofort aangeschbrung! Hoddich honn ich mich druffgeschwung, di Gang e’ninn, Kupplung komme geloss un di Maschin is langsam aangerollt. Was fore Gefihl im Lokdown Freiheit unnerm Hinnere ze honn! Deno bin ich dorch di Schdadt, iwwer Land un dorch di Flur gefahr un hatt mei Freid. Ich hatt widder e’bissje vun dere Freiheit widder gefunn, di merr seit Herbscht ve’lor gang wa. Innewennich kam in merr das Gefihl hoch, dass di Winterdepression, wer hot di awei nit?, fort wa. Di Sunn hot in meim Herz widder Platz gemacht un ich wa so gut druff, dass ich hätt kenne „di Welt umarme“. Im Salinedaal honn di Mandelbeem gebliht, uffem Schdausee hadde di Schwän uff ihre Neschder gesess, un am Rodefels honn di eerschde gelwe Blimmelcher schunn gebliht, di in e’paa Daach in Masse dort ze sihn sinn. Jetz kammer jo nit unnerm Modorradhelm aanfange ze sing, doch es kam merr e’Frihlingsliid in de Sinn, wo’s am Schluss heeßt: „…Frühling aller Orten!“ Ja mit dene Gedangke bin ich dorchs scheene Naheland gefahr un honn Gott e’gude Mann sein geloss. Es wa de eerschde scheene Daach wo ich das Gefihl hatt, dass alles widder werre deet, denn di eerschde Cafe’s hadde aach widder uff, un es honn Leit draus gesess un honn konsumiirt. Noch e’paa Monat misse merrs aushalle, doch „… wir schaffen das!“ Hoffe merr’s Beschde.
0 Kommentare
E’ve’rickt Zeit hommer awei. Nit nor di Pandemie macht de Schdaat kabutt, aach es Geld. Zu meiner Berufszeit no’m Kriich ( devor war’s aach so), do honn di Leit ihr Grosche geschbart un uff di Kass gebracht, damit’se e’mol for „später“ ebbes hadde, wenn‘se alt sinn. Das ware so di Gedangkegäng, di merr frihjer gehatt hot. Heit – Ihr Kinner ihr Leit! Es is alles annerscht – nor di Leit honn noch mehr Geld, viil ze viil Geld! Di Deitsche honn e’Geldve’möche vun 6,73 Billione! Was for Zahl! Un es schdeit alle Daach um 1,2 Milliarde Euro! Di Schbarkasse schwimme im Geld un wiss nit mehr was’se demit mache solle. Di Kreditgeschäfde werre vun Daach ze Daach kompliziirder, de Iwwerschuss aan Geldve’möche was bei de Schbarkasse un aach bei Bank ingeht, das misse di uff di Landeszentralbank abfihre un dort deponiire – un si misse defor noch Geld bezahle! De „Minuszins“ kimmt dodebei e’raus. Merr kann sich das als altgediinder Schbarkassemann nit vorschdelle, doch es is’so. Di Schbarkasse wolle gar ke Geld mehr honn! Frihjerr honn’se de „Weltspartag“ ins Leewe geruft, damit di Kinner sich langsam aans Schbarre gewehne sollde. E’Urjum is getribb worr, ihr Leit, ihr Leit! Geschenke hot’s gebb, wenn di Kinnercher mit de Oma un’em Bixje aankame um’s Geld, di Penniche un Grosche geleert honn wollde. Weltspartags-Geschenke hot’s geb, for’s Kind un for di Oma. De „Weltspartag“ maach’s ve’leicht noch gewwe, doch wi sinnlos iss’er worr? Ja, so leeft di Zeit dohiin un ve’ännert sich, doch ich frooe mich, wo kimmt das ganze Geld heit her? Is unser Zeit so viil annerscht worr wi frihjer, wo merr defor schaffe musst, um Geld defor ze kriin? Di Druckmaschine for’s Geld laafe heeß, doch wer soll das alles e‘mol bezahlen? Es gab e’mol e’Liid frihjer, das hatt am Schluss di Feschtschdellung: „…und es bleibt nicht so, es bleibt nicht so!“ Perseenlich werr ich das nit mehr erleewe, doch di no merr komme, wi werre widder vun Neijem aanfange misse ze schwitze for ihr Geld, dass’se deno schbaare misse.
Bumms, badautz… un si hot do gelee, di ald Fraa un wa voll uffs Gesicht gefall. Es hot geblut un di Aa sinn‘er zugeschwoll vumm e‘Bluterguss. Deno wa’se ohnmächdich, als zwee junge Fraue aangerennt kame un’er geholf honn. Di een hodder es Blut abgewischt, de Kopp hochgehall, hot no’rer Deck geruf, di’se aach vun’ere Fraa aus de Nochbarschaft kriid hot un - si hodder gude Worde gebb, das alles widder gut werre deet. Di anner Fraa hatt’s Handy in de Hand un hot di Nothilf aangeruf, di in Minudde do ware. Zwee junge Männer honn hoddich di Bahr geholt un di Fraa druff geleet, di uff de Eck vun de Mihleschtrooß zu de Beind iwwer di glatte Eisekuppele gefall wa. Uffmerksam un mit grooßer Vorsicht honn’se di ve’unglickt Fraa ve’sorcht. Alle Helfer honn Zuschbruch gebb, aach dere Fraa ihrm Mann, der‘s vor Uffrechung aan di Nerve kriid hatt. Merr konnt iwwer di Hilfsbereitschaft nor schdaune! Di zwee junge Fraue di geholf honn, wollde noch Eisklimbelcher for uffs blutende Gesicht, was’se vun de Nochberschaft aach kriid honn. Ja un wemmer dann bedengkt, dass di Not in dere Coronazeit schunn groß genuch is un jeder mit sich selbscht ze duun hot, fällt eem nor das alde Schbrichwort in: „Wenn die Not am größten, ist Gottes Hilfe am nächsten!“ Selbscht warer nit do, doch Leit di’em geholf honn, di gibt’s noch!
Als der Mann vun der Fraa sich bei dene junge Freileincher bedanke wollt saade di:“Nix do! Mir mache das geere, mir sinn Helferinne owwe in de Diakonie!“ Basst doch! Deet ich saan, un trotzdem iss’es scheen ze wisse, dass’es so ebbes heit noch gibt. In Kriichszeide wa das Standart, doch heit? Do is merrr aangenehm iwwerrascht. So gesihn honn aach schlechde Zeide ihr Gudes. Wi ich heit omend in meim Audo hogge un heere di „Abendgedanken“ vumme Parre aus Hesse, bin ich schdutzich worr. Der hot ve’zehlt, dass domols vor 400 Johr di Pest ihr Unheil ve’breit hätt un dass in’ere Kerch alle Leit sich ve’sammelt hädde, um Schutz vor dere Pandemie ze suche. Ob di Leit dodorch geschitzt worr sinn, dass’se in de Kerch ware, das hodder nit gesaat, doch als di Kerchediir uffgang wär, so geeje Moin hätt am Himmel di Venus, der „Morgenstern“ geleicht. Un dann kam der Parre uff das Liid:“Oh, wie schön leuchtet der Morgenstern!“, das merr mei Mudder frihjer als vorgesung hot. Un deno saat’er, der Kerchemann, dass di Leit dangkbar gewees wäre, dass di Nacht vorbei waa un das „Licht vom Morgenstern“ ihne geleicht hätt zum Neianfang. Jetz kam ich in mei Gedanke, vun weeche de Dangkbarkeit, di merr oft im Leewe suche kann, wo’se aangebracht wär. Dankbarkeet kimmt ni devor! Immer eerscht hinneno, wo’s oft ze schbeet defor is, dass merr’se aanbringt. Dankbarkeit muss eem zum Bedürfnis werre un direkt sein, oft werrd’se ganz ve‘gess! So ebbes is wi e’Impfung, di merr vun deheem mitkriid. In alle Leewenslaache, un wemmer so alt is wi ich, sinn’s viil gewees, wo’s needich wa, dankbar ze sein. Selbscht bei kleenschde Kleenichkeite kimmt di Dankbarkeit schunn mit in’s Schbiil, un es is nit nor di Heeflichkeit, di e’gut Erzihung ausmacht. Wenn mir eener ebbes Gudes duut, was mich freit un was merr gut duut, dann darf das Wort „Danke“ ni fehle! Un wenn merr eener nor in de Jacke helfe duut odder merr de Schlissel uffrafft, e‘ “Danke“ kimmt do immer aus merr e’raus. Nit nor bei Unfäll, Notsituatzione, Krankheede, wo merr geholf kriid – deno is Dankbarsein obligadorisch! De „Morgenstern“ geht awei im März moijns uff, do heeßt’s: „Den Daach muss merr gut iwwerschdehn, mit un ohne Corona odder was sunnscht eem noch bassiire kann.“ Un ich muss saan, perseenlich geht’s merr eerscht dann gut, wenn di Sunn widder fort is un da Daach is gelaaf! Dann kammer eerscht dankbar sein, wenn de Monds-Philipp odder je no Monat de Mars iwwer de Dächer vun de Nochberschaft uff geht un merr kann zu sich saan:“ Der Daach leit widder hinner merr! Es is alles gut gelaaf. E’mo gugge wi di Nacht werrd un was Moije kimmt!
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|