![]() . Di Weihnachde sinn e’rumm. For viil Leit „das schönste Fest“, annere Leit saan : E’Glick, dass di Uffreechunge vorbei sinn. De Iwwerfluss scheint kee Enn ze nemme, obwohl viil Leit sich aangeblich nix schengke wollde. Bei viile, viile Kinner hot’s “Schbiilzeich“ gebb, was di im Kopp ganit alles uffnemme konnde. Mudder, Vadder, di Tande un de Ungel, di een Oma, di anner Oma un de Oba all hadde’se di Hänn voll Kroom. Scheen ingepackt hot’s unnerm festlisch geschmickte Weihnachtsbaam gelee. „Es Schätzje“ wusst ganit wo’s aanfange sollt, all di viile Pageede uffzemache. Es Babiir uffgeriss ( wo di Mudder un di Omas schdunnelang ingepackt hadde), un alles uff de Haufe geschmiss. Korz geguckt, gleich no’m neegschde Pageet gegiff un uffgeroppt. Si kame nit no, de Bub odder es Meede middem Uffmache vun de Weihnachtsgeschengke. Es Babiir is immer mehr worr! Merr kennt saan, es war e’Berch vun Inpackbabiir, doch wer „trennt“ jetz das ganze Zeich vun Babiir un Plasdik, Lamedda wa aach debei. Kee Milleemer nimmt alles uff un iwwer Woche leit de Abfall in de aaner Schdubb odde in de Garasch e‘rumm. Doch di Kinner hadde ihr Freid, Mudder, Vadder, Oba un Oma sinn glicklich iwwers uffgereechde Kind gewees. Doch is der „Iwwerfluss“ needich? Wird’s „Kindelein“ nit ve’zoo, ve’weent, werre do nit di Aanschbrich geweckt, di’s im Leewe ve’leicht ni erfille kann? „Frohe Weihnacht“ gibt ze denke! Vor achtzich Johr, e’bissje kerzer odder länger, hot’s di berihmt „ald Bob“ vumm voriche Johr gebb, di ald Bobbekich odder de Kauflade, der noch vun de Oma, (Gott hab’se seelich!) wa, e’paa selbschggebaggene Plätzjer, ferrdich war’s! Di Welt hot sich ve’ännert un di Lichtlein ( di weniche aus Wachs) di gebrennt honn um de Friide in de Welt zu verkünde, si sinn widder abgebrennt ohne Wirkung zu erziile. Das war awwer schunn immer so, denn „Frieden auf Erden“, wi vun fromme Leit gewinscht, scheint’s keene ze gewwe. Nor Babiir un Mill, dodevun gibt’s in Masse!
0 Kommentare
Jetz, so korz vor de Weihnachde, wemmer alleen is, do macht merr sich so sei Gedangke. –
Perseenlich, so honn ich di Daache getreemt, deet ich im diifschde Winder uffeme eiskalde Bahnschdeich schdehn. Middem Rollador in de Hänn uffem zuchische Peron un waade uff mei Zuch.- Mei scheen Maschin schdeht ingewiggelt deheem im Schuppe. Dass muss merr sich e’mol vorschdelle! De Zuch kimmt un kimmt nit! – Er fähr no Nirchendwo un hot schunn lang, lang Ve’schbädung. Mitteilung vumm Bahnhofspersonal gibt’s do scheint‘s nit mehr. Keener kann eem saan wann’er kimmt, uff welchem Gleis er infährt, wann’er widder abfährrt, eenfach nix is ze heere un nix is zu sihn. Es weeß aach keener irchend ebbes, nor dass’er kimmt, das wisse se all, denn uffem Pereon is noch keener schdehn geblibb. -All di Johre nit! Wenn nor der Zuch vumm eiskalde Wind nit wär, der eem in alle Knoche fährt, sodass eem alles weh duut un merr kaum noch grad schdehn kann. Nirchends is eener do, den merr e’mo frohe kann, jeder is sich selbscht iwwerloss! Merr weeß awwer aach nit wann e‘annere Zuch kimmt, es fährt nor eener in di Richdung. - Do bin ich wach worr un dacht: Di Woch is schunn widder „Heilich Omend“, di paar Daach werrsche doch noch iwwerleewe? Di Zich honn jo immer im Leewe effdersch Ve’schbeedung - waade merr’s ab! m Bearbeiten hier klicken. Heit will jeder mehr honn un mehr sein als der anner. Mehr Geld, e’scheener Audo, greeßere Haisjer, e‘scheener Fraa odder e’bombe Mann, was heit awwer nit so wichdich is, Hauptsach merr hot eene. De Dünkel muss eem aus alle Knopplecher e’rausgugge. Schtrunzer sinn immer gefroot, wichdich is nor, er hot „Sach“! Ja un so laafe di Johre dohiin, di Scheenheit lässt langsam no, fiter werrd aach keener mehr, di Schrumbele sinn nit mehr uffzehalle, manche Leit honn Gesichter wi Plisseröck, di Gang werrd schwerer, di Miidichkeit schdeit in eem uff. Merr werrd ald un merkt‘s ze eerscht ganit.- Dann is’se do, di Sehnsucht wo jeder hiin will! Er hatte ein glückliches, gesegnetes hohes Alter erreicht. „Hinne leit’er in de Schdubb im Sessel un schbnappt no Luft.“ Das is de Begriißungskommendar wenn Besuch kimmt.
Do kimmt jetz der Satz vun meiner Mudder zur Geltung: „Es Alleensein is im Alder schlimm, doch es kann komme wi’s will, Hauptsach merr hot noch eene der do hockt un brummt.“ Heit honn drei Pärcher driwwe in Hesse bei Nacht un Newwel geheirat, im Kerzenschein un unnerm Lichterbaam, (do kreischt’s sichs besser, do laafe di Träne vun alleen) Wenn’se nor wissde, di junge Leit, was uff‘se zukimmt!...Doch jeder muss sei Erfahrunge mache! Bei dem een leeft’s gut, beim anner kimmt een Kadaschtrof no de anner. „Das Leben ist lebenswert!“ hot e’mol de alt Johannes Heesters gesung. Er hat’s Glick scheint’s alleen: Er wa alt, konnt sich noch aam Klawiir feschthalle, dass’er nit umgefall is, un er konnt singe bis ze letscht! Un…er hatt e’jung Fraa, di 43 Johr jinger wa.!“.-.. doch wer hot soebbes schunn? |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|