0 Kommentare
Wemmer so em Deiwel vun de Schipp gehupst is un hot di ferchdichderliche Daach vumm Kranksein iwwerwunn, fascht, dann denksche: Jetz geht’s Renne jo weider!? De Gaul is gesaddelt un de Schogei hockt mit de schepp Kapp widder im Sattel, nee, er schdeht im Sadder, damit das Gailche besser renne kann. Er gibt’em leicht di Schbore, damidder widder in’s Laafe kimmt, fuchtelt debei mit de Beitsch vor dem „Renngaul“ seine Aa, denn klobbe darf’er das aam Diir jo nit, un er hofft, dass der alde Klebber noch e’mol in’s Laafe kimmt. Im Toto is’er nit gesetzt, weiler beim Aufgalopp schunn schwächlich wa. Doch was soll’s? De Gaul is nit mehr nei un nor, dass’er deheem in Schdall schdeht un sei Hei frisst, dodefor werrd’er nit gehall! Also muss’er laafe un renne, was es Zeich hält. Eens schdeht fescht, aach wenn’er schunn ald un dämbisch is, es Kallche, mei alder „Renngaul“, er hot sei gud Geld ingefahr! Un wenn’s Unglick odder besser gesaat es Glick es will, dass e‘ Favorit ve’leicht schderzt odder aus de Reih leeft, vorm Hinnerniss scheit, kimmt’s Kallche noch e’mol in’s Schbiil. In so Fäll zahlt de Totalisator e’Haufe Geld, doch das wär di rein Glicksach. Nor kabutt Renne soll merr so e’gut Diirche jo nit, es wär schad foren.
Wi merr weeß, is‘ es in de Krankehaiser nit scheen, doch merr kriid geholf, wenn alles gut leeft. Jetz hock ich do seit Daache un kriin mei geschunne Knii oberiirt, losse merr literweis Zeich in di Odere e’ninn laafe un waade bis es merr besser werrd. Geduld misst ich mitbinge, saan di Dokdersch, doch wo nemm ich di her? Waade, nix als waade un debei di Schmerze aushalle, das is nix for mich! Debei gibt’s gut ze Esse, besser wi in viile Werrtschafde di ich kenne. Krankehausesse, so wi frihjer, das gibt’s do nit! „Ente mit Klees un Rotkraut“ im Krankehaus? Das hot’s noch nii gebb! Di Dokdersche Franzmann aus Bretzenum, di Fraa Doc Schmidt un de Elehi Gadimovi aus’em hinnersche Russland, aus Georgien kimmt’er, all ve‘suche‘se sich an meim Knii. Ve`leicht kriin‘ses noch e‘mol hiin, wenn alles gut leeft. Di ganz Welt bemiht sich um mei ve‘korkste Schdelze un ich meene als, ich wär vumm Ararat gefall, wenn di Schwesder Beci aus Anatolien kimmt for merr e’Schbritz ze setze. E‘Schwesderche aus‘em ferne Iran lässt di Trobbe in mei Ärm laafe. Di Olga, vun de Wolga, di hot’s druff! Flott un sehr schnell ziht di ihr Pflecheprogramm dorch, was eem gut duut. Di Schwesder aus em Kosovo wa nor eemo do, doch di aus Syrien, di Schwesder kimmt effder. Merr glaabt’s nit, doch di een Nachtschwesder, si is vun de Noh, mehr so aus’em Hunsrick, si kimmt nachts hi un do. Aus Celemochum is keen.
Nor e’Diakonisse – sinn merr bis heit noch keen iwwer di Fiiß gelaaf. - Kee Redd is vun‘ en im ganze Haus nit! Nor e’kleen Kreizje un e’fromme Wandkalenner, wo merr di Daache draan abzähle kann, hängt in de Schdubb. So weeß merr, dass merr im’e christliche Krankehaus unner is. De Bibelschbruch is bei merr im Kopp hänge gelibb:.“ „… doch viile fihle sich berufen,… doch nur weenich sinn auserwählt „ Wi wohr, Wi wohr! Jetz waad ich uff di neegscht Oberatzion un freije mich, wenn ich dere Narkoseschwesder in ihr diifschwarze Aa gugge kann. Ni honn ich im Leewe scheenere Aa gesihn! Si kimmt aus Salvador, weit unne in Siidameriga, was jo dann kee Wunner is. Un so ve‘gisst merr mit Besonderheite, interessande un scheene Mensche di eem effdersch aus un in di Fiiß laafe sei Melesse un di triiwe Gedangke di merr hot un in eem hoch komme. Wemmer sichs vorschdelle kann, dass ich mit meim Zimmernochber, em berihmde Professor Theo Fischer zesamme lauthals di Tonleiter gesung honn (er is 5 Johr älder als wi ich), kammer sich vorschdelle, dass merr nor mit Humor di Traurichkeit vumm Altsein iwwerwinne kann. Aach das is e‘ Methode sei Krankheit im’e Krankehaus ze iwwerschdehn. ![]() Hunnert Moo un effdersch honn ich deheem bei de Mudder den Satz geheert:“Bub, werr Du e‘mol ald, dann werrsche sihn, dass alde Leit nit mehr so kenne, wi se geere wolle!“ Doch merr siht’s nit in, awwer mit de Zeit komme di Johr, wo’s eem selbscht treffe duut, dass merr hinne un vorne nit mehr hoch kimmt. Un merr freet sich: „Ei Hombes, wi kimmt dann so ebbes, dass de derr kee Schtrimp mehr alleen aanzihje kannsch? Bische dann so e’Krachdarm worr? Frihjer hosche das im Laafe kenne mache. Un‘s Treppeschdeije eerscht! Deheem konnt ich mit eenem Satz zehje Schdufe vun unserer Trepp hoch hupse. Heit muss ich no Luft schebbe, bis ich zehje Tritt hoch bin. Deno muss ich mich erhole!“ Den een trifft di Erkenntnis frihjer, der annere brauch Johre, bis’er dehinner kimmt, wenner selbscht wi e’Schluck Wasser in de Kurv hängt, wenn’er di Trepp hoch gehen muss un nit mehr kann. Un widder annere, di meene si hädde es eewiche Leewe gepacht un si hädde es Glick middem Schaumleffel gefress. doch es is nit so. De Ve’schdand, wenn e’mol ebbes devun do wa, der is uff de Schtreck geblibb! De Oskar Wilde hot e’mol e’bassende Satz geschribb:“Wenn es etwas gibt, wie die Tragödie des Alters, ist es jedenfalls die, dass man jung bleibt.“ Perseenlich weeß ich vun was ich redde un muss dem Oskar recht gewwe. Kommt e’mol in di alde Johre un ihr meent, dass di Juchend kee End nemme deet, dann seid’er falsch gewiggelt! Im Kopp noch jung geblibb un mit de Fiiß bis iwwerm Knii im Sabsch! Soebbes is werklich nit scheen! Uff meiner Roll Abbeebabiir schdeht heit druff: „Du bist der Held des Tages. Den heutigen Tag wirst Du wieder schmeißen!“ Ich frooe mich nor wohiin? |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|