Frihjer, als’es noch kee Händi gebb hot, wo merr heit jed Großmudder, jed Blimmelche un jed nei Audo demit foddegrafiire kann, do hatt merr e’Fotoabberat un e’Fotoalbum for no‘em Knipse di Bilder e’ninn ze babbe. For di Erinnerung e’mol, damit merr no Johre weeß, wi’s frihjer e’mol wa: Wi di Kinner frihjer ausgesihn honn, als’se noch kleen un schnuggelich ware, wi di Fraa e’mol ausgesihn hot als’se noch schnatzelich wa, wi merr selbscht noch e’gut Bild abgebb hot. Alles is middem Fotoabberat im Bild feschtgehall worr, for e’mol ze gugge wemmer alt is. -
Do schdehn‘se heit in Reih un Gliid im Regal di alde Fotoalbums neewer de alde Bicher, for di sich kee Mensch mehr intressiirt. Doch jetz is di Zeit komm, for’s „Zweite Leben“, dass merr sich in de alde Johre noch e‘moo winsche duut (mansche Leit langt een Leewe, di wolle gar kee zweddes mehr honn!). Jetz greift merr in di Regale un ziht een Album no’m anner e’raus un guckt di Bider aus de alde Daache un kimmt in‘s Leewe vun domols widder ze’rik. - Was war’s e’scheen Zeit, als merr im Kinnergaade de Meed aan de Zepp gezoo hot, als merr in de eerscht Schulklkass schunn e’Brill aan hatt un e’Brillegugger geschennt worr is, als eem di Oma mit de Kinnerschees dorch di Gass gedrickt hot, un als merr als Lehrbub uff di Awedd gang is un facht kee Haus mehr in de Mannumerschtrooß geschdann hot, als merr di eerscht Braut hatt (wi scheen mir zwee zue’nanner gebasst honn!), als di eerschde Kinner kame! Merr kann’s nit glaawe, wi jung merr domols war! Alles uff de Zeluleitschtreife feschtgehall un in Bilder deno ins Fotoalbum ingebabbt. Ja un heit werre’se geguckt di Erinnerungsbilder, ve’bunn mit de Schdorris di in eem widder hoch komme. Gedangke un Erinnerunge di merr längscht ve’gess hatt sinn widder do. Das is es „Zweite Leben“, dass merr im Foddoalbum sich widder e’raushole kann. Ve‘sucht’s e’mol ihr Leit, denn unser Leewe is nor Erinnerung, denn di Minut di merr awei erlebt, is no’rer Segunn schunn di Vergangenheit! Ve’leicht lohnt sichs noch im hohe Alder es „Hier un Jetzt“ noch e’mol fescht ze halle. Middem Händi nadiirlich, denn normal foddegrafiire duut heit fascht kee Mensch mehr.
0 Kommentare
Heit schreckt merr uff, wenn alles viir Woche di Sirene heile. Drei Mool lang hinnere’nanner. Deno is Ruh is widder Ruh, denn nor zur Iwwerpriifung werrd’s so gemacht, damit’se im Notfall aach gehen, di „heulenden Sirenen“. Es muss jo sein.
Frihjer, im letschde Kriich, do hot’s de Voralarm gebb mit langgezoonem Heilton. Do sinn eerscht di Fliicher vun de Ami iwwer di Schdaatsgrenz gefloo. Wenn’se iwwer di Kreisgrenz gefloo sinn, dann hot’s de Hauptalarm gebb. Viir Mool de Heiltonn in hoch un diif, in Welle so ze saan, dann simmer schunn geflitzt! Mit Hab un Gut, was schunn gepackt im Gang geschdann hot gings in de Luftzschutzkeller mit de Schdahldiir odder in de Bungker vun de Diakonie unnerm Paulinum. Wemmer am Kautzeberch gewohnt hot, war de Bungker unnerm Kautzenberg-Klappergass bis in de Schlosspark. Trauriche Zeite, doch merr sinn gewart worr un konnde fortlaafe, so gut wi’s gang is. Perseenlich honn ich di Sirenewarnung vor de Ami-Bomber iwwerschdann, doch di Juchend vun heit hot greeßere Probleme! Di junge Leit misse di Klimave’ännerung hiinnemme un iwwereschdehn, wo kee Wahrnton devor ze heere is. Di Klimave’ännerung kimmt alle Johr in greeßere Kadaschtrofe, Hitzewell, Unwedder, Tornados, wi’s Gewidder un kee Siren is ze heere! Si deet aach nix mehr nitze! E’Kriich geht mit de Johre vorbei, doch di Umweltkadaschtrof di werrd vun Johr zu Johr schlimmer – un keener will’s heere odder sihn. – Kadaschtrofe komme mehrschdens unve’hofft un ohne Sirenevorwarnung. |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|