ZuAls ich vor eeneneinzich Johr mondaachsmoijns um halb Acht uff de Welt kam, wa bei uns kee Mensch deheem. De Vadder wa schaffe un di Mudder hot mit mir uffem Endbindungsdisch bei de Schwesder Martha Petschel in de Wehje gelee.
Iwwer di Frihkindliche Erinnerunge im Mudderbauch, wi das di Kinner heit mitkriin solle, kann ich nit viil ve’zehle, doch wenn ich lang nodengke, war‘s im Bauch vun de Mudder gemiitlich waam un es hot eichendlich kee Grund gebb, dass ich uff di buggelich Welt komme sollt; bis di Mudder aangefang hot Schdimme ze mache. Immer lauder hot’se geplärrt un ich honn uff emoo mit de Fiißjer de Halt in dere mollich waam Brih ve’lor so, dass merrs Wasser unnerm Hinnere fortgelaaf is. Das zu erleewe wa nit so scheen, doch was wollt merrn mache, ich soll uff di Welt! Ich honn middem Hinnere no vorne im Kanal gehongk un kam nit mehr hinnersich un vorsich. Was fore Uffreechung! Di Hebamm hot uff de Mudder ihrm Bauch gelee un gedrickt, hiin- un heer hot’se mich geschob, dass’es merr ganz annerscht worr is. Bis uff eemol zwee klizeriche Zange neewer merr ze schbiire ware, di mich ze’sammegedrickt honn. Di Mudder hot widder Schdimme gemacht un mit eenem Ruck, wo de Dokder Michaelis aan dere Zang gezoo hot, wa ich haus. – Middem Hinnere vorweg hatt ich das Licht der Welt als „Steißgeburt“erblickt, wi di Leit driwwer saan, wenn eener odder eens middem Hinnere de eerscht uff di Welt kimmt. Doch dengkt nit aan Daacheslicht! Licht wa ze sihn, doch es wa nit das „Licht des herrlichen Tages“, den merr draus hadde, was ich gesihn honn, es wa es Gaslich, was iwwer merr gehongk hot un in das ich e’ninn geblinselt honn. Di Mudder hot siißsauer ihr Gesicht ve’zoo un saat unner Träne: „Ei, do bische jo! Ach, was bische fore goldich Kind! Was is‘es dann eichendlich, Schwesder?“ Do hebt mich di Hebamm aan de Fiiß hoch, so wi merr e’abgezoone Has in di Heh hebt, lässt mich middem Kopp no unne bambele un saat uff Hochdeitsch:“Frau Hornberger, es ist alles dran. Es ist ein Junge!“ Jetzt wa di Mudder nit mehr ze halle: „Ei so eene hommer uns jo schunn immer gewinscht! (Di wusst noch nit, was uff se zukimmt!) Ach, wa e’scheen Kerlche! Wi schlangk der Bub is. Wi viil wiit’er dann, mei Sonneschen (so hot mich di Mudder immer genennt un geruf, bis mei Schwesder siwwe Johr deno kam. Do wa di Sunn fort un e’neije Stern is uffgang). Na di Hebamm saat korz: „ Der Junge wiegt 2500 Gramm!“ Ja un deno honn’se mich gewäsch un inbalsamiirt, dann in Winnele gewiggelt un deno de Mudder in de Aam geleet. Bald kam dann aach de Vadder un di Frach hot sich geschdellt: „Wem sieht das Kind dann ähnlich?“ Bis de Vadder saat: „Ich glaab der siht aus wi sei Oba Jakob: Kee Hoor uffem Kopp, ve’schrumbeld is’er am ganze Kerberche, Zähn hodderr aach keen, un Plärre duut’er aach, wi de Oba, wenn’er nix heert. Ganz de Oba Jaab!“ Dann kam’e se uff di Namensgebung: „Der Bub heeßt wi ich!“ saat de Vadder kadegorisch: „Kaal soller heeße!“ „Nee, nee,“ saat di Mudder, „der heeßt wi mei Bruder Rudolf. Der werrd sei Pat!“ Also kam ich zu dene zwee Name bei de aanschliißend Kinndaaf im Entbindungsheim Petschel: „Karl Rudolf, so taufe ich Dich im Namen des Herrn!“ saat de Parre Menzel - un schunn wa ich evangelisch, ohne dass mich eener deno gefroot hätt. – So laaf ich jetz seid 91 Johr – uffrecht, geschob, gefahr odder gedrickt dorch di Welt un gugge merr aan was alles bassiirt.
0 Kommentare
Z
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|