„Glücklich ist, wer vergisst, was doch nicht zu ändern ist!“ honn’se vor iwwer hunnert Johr in alder Liider gesung, de Johann Strauß hot di Mussik debei gemacht un di Leit honn domols schunn prowiirt ihr Glick un‘s Unglick ze ve’gesse. E’schwer Uffgab, un e’Iwung di mit greeschder Willenskraft nor kaum zu erreiche war un bis heit noch is, wenn iwwerhaupt. Es gibt Erlebnisse im Leewe, di kammer un will merr nit ve’gesse, doch mit de Johre werre Erinnerunge zur lascht, verwische sich um Dunscht vumm Leewe. De Kopp is een Wuscht un merr is nit mehr in de Laach alles zu sordiirte, was eem in all dene lange Johr berihrt, beglickt un belascht hot. Wemmer moins uffschdeit, dann weeß merr schunn nit wo merr aanfange soll, wi’s weidergeht, was merr ve‘gess hot ze erleediche un een Eselsbrick no de anner muss uff- un widder abgebaut werre, dass merr aach nur draan dengke duut, was eem di Schdunne un Daache devor im Kopp hinnerloss honn. Viil Leit reecht jetzt noch de Kriich in de Ukraine uff, der anner friirt schunn, wenn’er aan sei Heizkoschderechnung dengke duut, un widder e’annere, dem geht sei Fraa nit aus’em Kopp, mit derer 5o Johr ve’heirat wa un di heit e’annere hot. Merr siht junge Mensche un merr siht sich selbscht, weeß wi alles e’mol so scheen wa, doch heit is kee Schbiichel zu kleen um draan vorbei ze gugge. Do saat mei Freind Werner, er is grad neinzich worr: „ Hombes, merr misse es Ve’gesse lerne! De Baron Rotschild saat’s schunn vor iwwer hunnert Johr. Er hot nor noch in seim runde Bett gelee, Eier gess, Rotwein gedrungk un Bicher gelees. Aan nix wollt’er mehr dengke, nor aans Jetz! Dodebei ve’lernsche es Leewe was hinner derr leit, hädder geschribb. So sollt jeder sei eichen Methode entwiggele, meent mei Freind Werner, um sich vun alde Gedangke ze beifreije. Merr leebt leichter un es Gehern werrd widder frei, hodder noch feschtgeschdellt. Als merr uns bei’me Kaffee soweit eenich ware, mei Freind un ich, setze sich drei junge Fraue aan de Neewedisch un lache, wi nor di Juchend lache kann. De Werner un ich honn uns aangeguckt un ich saat: „Wi scheen, so junge Meed! Wi schad, dass merr so Zeide nit ve’gesse kann. Em Freind sei Antwort wa: „Das is jo dass, wo merr draan iiwe misse, Hombes!“ „Werner, das fällt merr soooo schwer, ich glaab ich schaffe das nit!“
0 Kommentare
![]() E’Hund wär di Lösung, wemmer so alleen do hogge duut un klotzt di viir Wänn aan. Dodebei komme eem dann di Gedangke:“Wi wär’s dann middeme liiwe Hund? So’me trei Diirche, das kennt eem doch di Zeit ve’treiwe.“ „Ei das geht doch nit! So e’Hund werrd jo älder wi du noch werre kannsch un wenn’de schderbsch is so e‘Diirche deno alleen un muss ins Tiirheim!“ Di zwett Fraach is: „Hombes, wi wär’s dann middeme Kätzje, so’me goldich Diirche?“ Antwort: „Geht aach nit, weil’s älder werrd wi du noch uff de Welt bisch!“ „Ja un e’Häsje?“ Antwort: „Geht aach nit, werrd aach älder wi merr selbscht werrd. „E’Hingkel for uff de Balgon.“ saat mei Nochberin wär scheen un das Fedderevih wär gut ze halle. Antwort: „Nee, geht aach nit! Do misst e’Gockel debei un der macht de ganze Daach Radau un kräht!“ So gehen halt di alde Daach e’rumm middem Kleenvihzeich was merr hot un honn will: Di Mick uff de Fenschderscheib odder uff de Hand, ve’leicht im Gesicht, weil so e‘Diirche aach de Kondakt sucht, di is do. Ja un di viile, viile Veel uff’em Balgon! Meisjer, Rotschwänzjer, Amsele komme un fresse di Erdniss, sogar Atzele losse sich bligge un picke uff, was in’se e’ninn geht. Doch wenn’s Omend werrd is de Schbass fort un merr hockt widder allen vor de Klotze. Halt! Di trei Mick, di is noch do un guckt mit merr es ganze Programm. Wenn ich debei inschloofe, was jo bei dem Scheißdreck was’se eem biite vorkimmt, fliit‘se uff mei Glatz un kitzelt mich. Deno brummt’se doch di Schdubb um ihr Flidde zu treniire. Deno gugge merr zesamme weider Fernseh, di Mick uff de Fernsehscheib un ich im Sessel. Im Programm zeiche‘se grad: „Die Tierwelt am Amazonas.“ Micke gibt’s dort, merr kann’se nit zähle!- Im Alder werrd merr jo so geniichsam, merr glaabt’s nit! r ![]() „Glücklich ist, wer vergisst, was doch nicht zu ändern ist!“ honn’se vor iwwer hunnert Johr in alder Liider gesung, de Johann Strauß hot di Mussik debei gemacht un di Leit honn domols schunn prowiirt ihr Glick un‘s Unglick ze ve’gesse. E’schwer Uffgab, un e’Iwung di mit greeschder Willenskraft nor kaum zu erreiche war un bis heit noch is, wenn iwwerhaupt. Es gibt Erlebnisse im Leewe, di kammer un will merr nit ve’gesse, doch mit de Johre werre Erinnerunge zur lascht, verwische sich um Dunscht vumm Leewe. De Kopp is een Wuscht un merr is nit mehr in de Laach alles zu sordiirte, was eem in all dene lange Johr berihrt, beglickt un belascht hot. Wemmer moins uffschdeit, dann weeß merr schunn nit wo merr aanfange soll, wi’s weidergeht, was merr ve‘gess hot ze erleediche un een Eselsbrick no de anner muss uff- un widder abgebaut werre, dass merr aach nur draan dengke duut, was eem di Schdunne un Daache devor im Kopp hinnerloss honn. Viil Leit reecht jetzt noch de Kriich in de Ukraine uff, der anner friirt schunn, wenn’er aan sei Heizkoschderechnung dengke duut, un widder e’annere, dem geht sei Fraa nit aus’em Kopp, mit derer 5o Johr ve’heirat wa un di heit e’annere hot. Merr siht junge Mensche un merr siht sich selbscht, weeß wi alles e’mol so scheen wa, doch heit is kee Schbiichel zu kleen um draan vorbei ze gugge. Do saat mei Freind Werner, er is grad neinzich worr: „ Hombes, merr misse es Ve’gesse lerne! De Baron Rotschild saat’s schunn vor iwwer hunnert Johr. Er hot nor noch in seim runde Bett gelee, Eier gess, Rotwein gedrungk un Bicher gelees. Aan nix wollt’er mehr dengke, nor aans Jetz! Dodebei ve’lernsche es Leewe was hinner derr leit, hädder geschribb. So sollt jeder sei eichen Methode entwiggele, meent mei Freind Werner, um sich vun alde Gedangke ze beifreije. Merr leebt leichter un es Gehern werrd widder frei, hodder noch feschtgeschdellt. Als merr uns bei’me Kaffee soweit eenich ware, mei Freind un ich, setze sich drei junge Fraue aan de Neewedisch un lache, wi nor di Juchend lache kann. De Werner un ich honn uns aangeguckt un ich saat: „Wi scheen, so junge Meed! Wi schad, dass merr so Zeide nit ve’gesse kann. Em Freind sei Antwort wa: „Das is jo dass, wo merr draan iiwe misse, Hombes!“ „Werner, das fällt merr soooo schwer, ich glaab ich schaffe das nit!“ „Das derfsche merr schengke, ich wollt’s nit honn!“ Jetz is widder di Zeit, wo merr aans „Schengke“ dengke sollt odder muss. E’ganit so eenfach Sach! Alle Jahre wieder - zu de Weihnachde, zum Gebortsdaach, zum Namensdaach ve’leicht noch, Hochzeitsdaache werre mit de Zeit mehrschdens ve’gess, also was gibt’s ze ve’schengke, aan Leit odder Kinner di merr geere hot? „Schenke dich selbst!“ is leicht dohiin gesaat, doch e’diifere Hinnergrund muss das Sätzje schunn honn. Philosofe un annere gescheide Leit honn sich bicherweis driwwer ausgeloss, was Schengke is un for was es Schengke gut sein insoll. Grundsätzlich muss merr beim Schengke vorslchdich sein, denn merr kann ins „Fettnäpfchen treten“, schneller wi merr gugge kann! Wemmer jung is un hot de Kopp voller Ideeje, derft‘s Schengke nit so schwer sein, doch mit de Johre gehn de Leit di Ideeje aus un’s Geld gewinnt di Owwerhand. Es is nit ve’kehrt e’Scheinche ze schengke, doch groß Freid kimmt do keen uff. De Schein kimmt is Portmonee un es Geld is im Nu ausgebb. Erinnerunge bleiwe do keen: „Das honn ich vun de Oma odder em Oba, das hot merr mei Fraa ze Weihnachde geschengkt.“ Das is ebbes anneres! Drumm saan ich’s noch e’mool: „Schtrengkt di Riib aan un losst eich e’Kleenichkeit infalle, ebbes werrd es Herz vumm Geejeiwwer schunn erfreije. Di Keenichin vun England hot sich iwwer e’paa Gaadehandschuh gefreit!“ Wi saat mei Mudder immer: „ Mit de waam Hand muss merr schengke, nit mit de kalt!“ Wi recht’se hatt, mei Mudder-
![]() Was for Mudder, was for Vadder, selbscht di Oma erinnert sich noch am Schätzje sei Hackesjer, di eerschde. „Wi goldich, ich glab ich kann’se schunn fihle. Mann, guck Du doch aach e’moo, ob’se schunn komme, em Kallche sei Zähncher.“ In jeder Famillje is’es di selb Zermonie, wenn’s Kind zahne duut un kwängelt. Un dann kimmt’er werklich, de eerschde Zahn der for di eerschde Johre sei Diinscht duun soll. Bilder werre gemacht, es Kallche werrd uffgefordert doch e’mol ze lache – un’s Kaalche lacht, mit eenen Zahn! Dann heeßt’s (beim Eerschde):“Das Zähnche werrd awwer uffgehob, das losse merr beim Goldschmied Schoebel fasse.“ So iss‘es aach gemacht worr, un hunnerde, in dausend annere Famillje aach. Di Fraa hot deno iwwer Johre es eerschde Beißerche schdolz am Hals hengke gehatt. Di eerschde Zähn sinn ausgefall, di „Zwedde“ sinn komm, di for’s ganze Leewe halle sollde. Was honn’se alles gelutscht un gekaut, Brih dorch di Zahnlecher gezoo, siiß un sauer, bitter un liiblich, hart un weech, grad alles was zwische di Zähn kam – es Leewe lang! Bei dem een honn’se schunn bei Zeit ihr Enn gefunn, sinn plombiiirt odder gezoo worr, bei annere Leit honn’se johrzehnde gehall un honn ihr Diinschde gedoon. Jetz redd ich vun mir. Mein honn iwwer 90 Johr gehall, mei zwedde Zähn. Ni wa ebbes draan. Kee Plomp, kee Bohrer, nix, außer jeden Daach di Zahnbercht. Doch geschdern, ich weeß ganit mehr wi’s bessiirt is, hatt ich e’Beißerche, wo sich mei Mudder so driwwer gefreit hatt, im Unnermaul henge. Es wa abgebroch. Du mei liiwer Gott, wi siht merr dann ohn Zähn aus, war de ve’zweifelde Ausruf, als ich in de Schbiil geguckt hatt. Gleich bin ich bei mei Zahndokdersche un di Jeny hot alles gericht for e’scheen Zahnschbängelche.“Herr Hornberger, das is kaum ze sihn!“ saat’s un hot gelacht. Es Hackesje honn ich merr mit genomm un uff mei Portmonee feschtgeklebt, sozesaan als Siegestrophäe, wi vumme alde Hersch di Grandele. Merr muss aus allem es Beschde mache! Merr hodden schunn oft gesihn, den fromme Mann aus de Türkei, in Myran warer Bischof, der domols de aam Leit un de kleene Kinner „milde Gaben“ gebracht hot. Ich entsinne mich, dass ich‘ en schunn selbscht for annere Leits Kinner „geschbiilt“ honn. Viil Leit un aach Kinner honnen besung:“Niklas ist ein braver Mann.“ Odder : Heißa heut ist Niklaustag!“ Immer war‘s e‘bärticher Mann, der um de 6. Dezember sei Gebortsdaach hot, schunn e’Daach frihjer is‘er komm, am Nikolausabend kamer iwwer di Dächer geschwebt, als hinnerm Wald es Krischkinnche am rote Himmel sei Plätzjer geback hot.
So ware mei KIndheitserinnerunge vun domols, doch alles hot sich ve’ännert, rein alles! Es Krischkinnche backt heit kee Plätzjer mehr, di kammer for deijer Geld beim Lidl, Norma odder beim Aldi scheen ve‘packt in Tutte kaafe gehen. Ja un de Niggelos der kimmt heitzedaachs als Weihnachtsmann direkt aus Ameriga! Ja un dann siht merrn, wi’er wi e’Klettermax di Wänn aan de Haiser hoch krawwelt un oft iwwer Woche am Kennel osswe sw Dachreinn henge bleibt. Aus dem een odder anner Schaufenschder guckt er eem aan un wingk mit seim Bischofsschdab, doch de Hit kimmt dis Johr. Als ich di Daache im’me Cafe‘ uffs Haisje musst, sitzt do de hochverehrte Niggelos als Abeefraa un hällt di Hänn uff! So ausgemuschdert honn ich den aam Kerl jo noch ni gesihn! Zehje Zent honn ich in sei Schisselche geworf in der Annahm, dass es Geld for e’gut Zeck geschbendet werrd. Sache gibt’s ihr Leit, zur Weihnchtszeit, di gibt‘s ganit! |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|