Im dolle Kopp geheirat, vumm Fleck e’weg! - In de eerscht Hitz e’leewenslang Verpflichtung ingang.- Das sinn di Schbrich, di merr oft ze heere kriid, wemmer in junge Johre heirat. „Hosche derr das aach gut iwwerleet, Bub? Es bleibt nit so!“ saat mei Mudder, wenn’se Heiratsdolle im „Honeymoon“ gesihn hot. Es Kisse lässt no, di Liib werrd mit de Johre weenicher, si ve’blasst, di Uffmerksamkeide werre oft ve‘gess un di Ve‘antwordung kimmt nit mehr zum Zuch.
Di Daach hock ich am Bourger-Platz, als e’alder Mann seiner schunn älder Fraa aus’em Audo hilft. Er hot de Kofferraum uffgemacht, hot de Rollador e’rausgezerrt un is demit aan di Beifahrerdiir. Dort hodder seiner gehbehinnert Fraa aus’em Audo geholf, hot’se in’s Drickerche geschdellt un deno konnt di Fraa zum Dokder laafe. Do honn ich dem Mann zugeruf:“Gell, das sinn di Nachwehe vumm Heirade! Das häsche derr domols aach nit kenne vorschdelle, odder?“ Der Mann kam uff mich zu, hot gelacht un saat: „Ja, do honn’se recht, doch was will merrn mache? Es Heirade hot viil Fassette di merr am Anfang nit gesihn hot. Di scheene Johre sinn hoddich vorbei“ Dann is’er ze’rick ins Audo, di Fraa is weider, dorch di Diir bei de Dokder. Nogewungk hot’sem nit, ihrm Mann. Sicher ware’se schunn arich lang ve’heirat. – Das sinn so di kleene Alldaachs-Episode di in viilfäldicher Form eem im Leewe bassiire. Un wemmer uffmerksam dorch’s Leewe geht, begeene‘se eem „ die Spätfolgen einer „glücklichen Ehe“. Wi saat mei Muddere: „Es bleibt nit so! Bub, musch dorchhalle, es Leewe kann lang un schwiirich sein. Manchmol is’es sogar grausam.“
0 Kommentare
…di grauen Heerscharen, di Kraniche, odder wi’se uffem Land saan, di „Halgäns“. Schunn vor iwwer hunnert Johr honn’se im Schitzegraawe das Liid vun de „Graugäns“ gesung, di awwer Kraniche ware, als di grooße Veel in Schwärm in V-Formation zwische Daach un „sihsch mich nit“ iwwer di Soldade im „Eersche Weltkriich“ gefloo sinn. „Wildgänse rauschen durch die Nacht, mit schrillem Schrei nach Norden. Unstete Fahrt habt acht, habt acht, die Welt ist voller Morden“ hot das Liid domols geheeß, als di Kraniche iwwer di Soldade gefloo sinn. Heit fliije di riise Veel immer noch un mahne mit ihre schrille Schreije di Leit (di’s wisse) vorm nicht voraussehbare Leewe, dem Unsteten un das Mord un Totschlag immer noch nit sei Enn gefunn hot. All honn’se es Liid vun de Graugäns gesung, di „Bündische-Jugend“, di Wandervogelbewegung, de Heino hot das „Volkslied“ gesung, di HJ-Buwe un di Soldade in Russland, doch keener hot ebbes draus gelernt!- Di Halgäns, di Kraniche fliije immer noch zwische „Daach-un Dungel“ iwwer uns e‘weg, wemmer so will als Mahnung. Di Mensche honn sich nit geännert, di Veel aach nit. Si schreije schrill un eindringlich, merr siht un heert’se, doch Mord un Dootschlach geht uff de Welt als weiter.- Es Leewe bring alles mit sich, wemmer ald genuch werrd. Frihjer, als merr noch jung un knackich war hätt kenne viiles nit bassiire, was merr im Alder schlucke muss, weil kee anner Meechlichkeet mehr do is. Merr kann bekloppt sein; nit mehr alle Tasse im Schrank honn; aussihn wi’je abgeraffde Kwetschekuche; doch di „Würde des Menschen“ di darf eem nit ve’lorgehn. Manche Mensche wisse ganit was das is „die Würde des Menschen“, di Achtung vorme annere Leewe. So ebbes is unmeechlich, doch das gibt’s! Selbscht unser Welt krankt do draan! Das is aach das Trauerschbiil vumm Altwerre, dass manche Leit aach di Achtung vor de Perseenlichkeit un em Alder vun ihre Mitmensche ve’liire un meene, si kennde mit alde Leit umgehn, wi di Sau middem Bettelsack. Wenn eener odder een ald is, dann hodder aach oft sei Ve’schdand ve’lor, doch de Reschbeckt, di Achtung, di darfem ni ve’lor gehen!!Leit di das prowiire, di Achtung vor de Perseenlichkeit ze misachte, honn selbscht kee Ve‘schdand, sinn aam im Kopp. Si kenne eem leed duun. -
In dere heidich Zeit gewwe viil Handwerker, wi di Bäcker, Schlosser un aach Metzjer ihr Geschäft uff, weil’se alt sinn un in di wohlve’diint Rende gehen wolle, wi das in annere Berufe aach iiblich is. Es gibt aach kee junge Leit mehr, di e’Handwerksberuf erlerne wolle, das kimmt noch owwe druff. De Nachwuchs deet fehle, heeßt’s. E’wohlbekannde Metzjer hatt aach di Aldersgrenz erreicht, wo’s Schaffe e’mol uffheere muss. Notgedrunge, weiler aach kee Nachfolcher gefunn hot, hodder sei gutgehende Metzjerlade dicht gemacht. „Doch was duun merrn jetz?“ saat’er zu seiner Fraa. „Ich bin jo noch viil zu jung um nix mehr zu schaffe!“ Do hommer di zwee Mertzjerschleit, de Theo un sei rothoorich Fraa im Kaffee getroff. Was fore Bild! Metzjer bei Kaffee un Tortekuche! Na, merr kame ins Geschbräch, als er saat:“ „Ich muss ebbes ze duun honn, sunnscht werr ich ve’rickt! Ich mache weider Worscht, Knacker un Bixeworscht un di duun ich in de Zeidung offeriire. Di Leit kenne de Krom dann bei merr abhole. In verrzeh Daach kannsche aach e’mo komme derr di eerscht Worscht abhole. Musch awwer vorbeschdelle! - Na, dem Theo sei Worscht is „weltberihmt“ un vun seiner Fleeschworscht kammer nachts treeme, so gut is di. Di honn schunn di alde Reemer gelobt. Merr honn’s so gemacht, wi’jer saat un honn beschdellt: 6 Knacker, 2 Ringel Fleeschworscht, Blutworscht in Bixe, geräuchert un aach anner, un e’paa sordirde Bixe mit Eisbein, Lewwerworscht. Ja un zehje grobe Brotwerschtcher, weil di immer so gut ware. Samschdaachs ab 3 bis 6 Uhr kennt merr di Beschdellunge abhole. Merr kamen no Duchroth – Audo neewer Audo, Leit mit riisiche Tudde unnerm Aam kame uns uff de Gass schunn entgeeje. Der een hat e’riisiche Kaschde, ich dacht er wär vumm „Amazon“. Nix do, der hatt nor gut inkaaft! Wi im letschde Weltkriich kame merr uns vor, als di Leit in Schlange vor de „zuen“ Metzjerei geschdann un gedullich gewaad honn bis‘se trebbelchesweis in di Metzjerei dorfde for ihr Zeich abzehole. 186 Leit, de weitschde Kunne kam aus Simmern, hädde beschdellt un es wäre noch mehr dogewees, saat di rothoorich Metzjerschfraa, als am letschde Freidaach das Renne uff Fleesch un Worscht los gang is. Ja so kimmt’s, wenn Handwerker zur Selbstinitiativ greife misse, innerlich kee Ruh finne, weil’se es Schaffe es Leewe lang gewehnt ware, scheint’s weeje dem „goldenen Boden“, das es Handwerk jo honn soll … Doch aach das werrd e’mol nolosse, ve’losst eich druff.
|
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|