In dere heidich Zeit gewwe viil Handwerker, wi di Bäcker, Schlosser un aach Metzjer ihr Geschäft uff, weil’se alt sinn un in di wohlve’diint Rende gehen wolle, wi das in annere Berufe aach iiblich is. Es gibt aach kee junge Leit mehr, di e’Handwerksberuf erlerne wolle, das kimmt noch owwe druff. De Nachwuchs deet fehle, heeßt’s. E’wohlbekannde Metzjer hatt aach di Aldersgrenz erreicht, wo’s Schaffe e’mol uffheere muss. Notgedrunge, weiler aach kee Nachfolcher gefunn hot, hodder sei gutgehende Metzjerlade dicht gemacht. „Doch was duun merrn jetz?“ saat’er zu seiner Fraa. „Ich bin jo noch viil zu jung um nix mehr zu schaffe!“ Do hommer di zwee Mertzjerschleit, de Theo un sei rothoorich Fraa im Kaffee getroff. Was fore Bild! Metzjer bei Kaffee un Tortekuche! Na, merr kame ins Geschbräch, als er saat:“ „Ich muss ebbes ze duun honn, sunnscht werr ich ve’rickt! Ich mache weider Worscht, Knacker un Bixeworscht un di duun ich in de Zeidung offeriire. Di Leit kenne de Krom dann bei merr abhole. In verrzeh Daach kannsche aach e’mo komme derr di eerscht Worscht abhole. Musch awwer vorbeschdelle! - Na, dem Theo sei Worscht is „weltberihmt“ un vun seiner Fleeschworscht kammer nachts treeme, so gut is di. Di honn schunn di alde Reemer gelobt. Merr honn’s so gemacht, wi’jer saat un honn beschdellt: 6 Knacker, 2 Ringel Fleeschworscht, Blutworscht in Bixe, geräuchert un aach anner, un e’paa sordirde Bixe mit Eisbein, Lewwerworscht. Ja un zehje grobe Brotwerschtcher, weil di immer so gut ware. Samschdaachs ab 3 bis 6 Uhr kennt merr di Beschdellunge abhole. Merr kamen no Duchroth – Audo neewer Audo, Leit mit riisiche Tudde unnerm Aam kame uns uff de Gass schunn entgeeje. Der een hat e’riisiche Kaschde, ich dacht er wär vumm „Amazon“. Nix do, der hatt nor gut inkaaft! Wi im letschde Weltkriich kame merr uns vor, als di Leit in Schlange vor de „zuen“ Metzjerei geschdann un gedullich gewaad honn bis‘se trebbelchesweis in di Metzjerei dorfde for ihr Zeich abzehole. 186 Leit, de weitschde Kunne kam aus Simmern, hädde beschdellt un es wäre noch mehr dogewees, saat di rothoorich Metzjerschfraa, als am letschde Freidaach das Renne uff Fleesch un Worscht los gang is. Ja so kimmt’s, wenn Handwerker zur Selbstinitiativ greife misse, innerlich kee Ruh finne, weil’se es Schaffe es Leewe lang gewehnt ware, scheint’s weeje dem „goldenen Boden“, das es Handwerk jo honn soll … Doch aach das werrd e’mol nolosse, ve’losst eich druff.
0 Kommentare
Antwort hinterlassen |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|