Was gibt’s heit for Essgewohnheide, vun dene mit frihjer gakee Ahnung hadde. Domols, also in meiner Kindheit, do saat mei Mudder „Ei mei Bub, ess doch e’bissje vun dere Banan?“ Si hot’s mit de beschde Worde ve’sucht, doch ich honn’se kenne nit schlugge! Mit Leffelbiskwit vumm Cafe‘ Kiefer honn’se merr di Banan ve’dickt un in’s Mailche geschob, nor damit ich ebbes gess hatt. Ich konnt doch alles Gaadezain laafe, so derr wa ich. Doch wi’s so is im Leewe, merr lernt dezu, aach beim Esse. Geerschdesupp, de Rilles-Ralles, di Kälberzähn, das wa di Zwischeleesung, weil’s im Kriich nix anneres gebb hot, doch deno hot merr sei Mailche ve’wehnt! Immer feiner is de Geschmacksnerv worr un nor es Beschde wa eem grad gut genuch. Was ich dodevun hatt, das sihn ich alle Daach, wenn ich in de Schbiil gugge. – Doch aan de Essgewohnheide hot sich nix ve’ännert, ihr Leit, glabt’s merr. Di Kinner vun heit sinn genau so schneegelisch wi ich frihjer. Nor esse di heit feiner un besser, doch bis’se das esse – das brauch aach sei Zeit un gude Worde! Heit Middaach sihn ich im Fernseh e’Film, was Müdder ihre Kinner in di Schul zum esse mitgewwe solle. Ich bin ball aus’em Sessel gefall! Fastfood, Bigfood, Slowfood odder si solle sich noch schnell e’Big Mac hole, saan‘se de Leit. Di Fastfood Breetcher ware beleet mit Herzjer mit ausgeschnittenem Papika, Kees wi Maikewwer honn di ausgesihn, kleene Tomatcher wi Johanniskewwer! Werklich scheen, un Äbbelschnitzel ganiirt mit griinem Petersillje, Karrotte for di Aa in kleene Schdängelcher geschnitt, damit’s Kind aach gut siht! Alles scheen in Tuperdose ingepackt for‘s Kruschbelche, also for‘s kleene Kind, das jetz (de Deiwel soll’s hole!) in di Schul gehen soll odder darf. Es muss es Beschde for ze esse honn, damit’s aach mitkimmt, das e’mol ebbes aus’em werrd! Slowfood gibt’s dann omens, wenn de Babba do is, wenn’er do is, – So werrd’s Kind dann groß un schdark! Wi mir frihjer aach, nor dick darf’s nit werre, nor nit! Doch wi saat mei Mudder frihjer: „Bub ess nor! Ess for di schlechde Zeide, di noch komme. Musch immer ebbes zum „zusetze“ honn!“ Der Satz is merr ingefall un ich frooe mich, wann di Zeide komme solle, wo ich all di Kilo widder los werre, di ich merr im dolle Kopp angefress honn? Es werrd eng awei. -
0 Kommentare
Antwort hinterlassen |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|