Wemmer sich heit so di Weltmeeschderschafde vun de Leichtathlete im Fernseh betrachde duut, dann komme ineem schunn Gedangke hoch. Kee Deitscher is in de „Räng“ ze finne un di draan teilgenomm honn sinn aach oft deitsche „Auswärdiche“. Frihjer wa das annerscht, denn do hot’s aach kee Geld gebb fors Laafe un’s Schbringe, Kulschdooße un Werfe. Heit gibt’s monatlich „Gehalt“ for di Schbortler in anner Länner. Unser Athlete kriin e’paa hunnert Euro Sporthilfe un gehen schaffe. Ob’s do draan leit? Frihjer hot merr Schbort aus purer Freid getribb, heit nor weejem Geld! Do e‘Geschichte aus de Zeit, wo mei Vadder e’Schbortskanon vun Weltklasse wa. Er un e’paa Kamarade ware ingelad in e’Hunsrickdorf um dort de Leit ze zeiche wi scheen Leichtathletig is. Laafe, Schbringe, Kulschdooße un Schdeenwerfe, das hot’s domols aach noch gebb. Dene Hunsricker wa das noch fremd. Di Kreiznacher Schbortler ware bei de Bauere inkwadiirt. Es wa aach noch Kerb im Dorf un di Bauerschfraa hot Kwetschekuche un Schtreußelkuche for di Gäscht geback, damit moins zum Kaffee ebbes Feines uffem Disch geschdann hot. Samschdaachs, es sollt Kwetsche-un Riwwelekuche gewwe, sinn no’m Backe di noch heeße Kuche uffeme weiße Bettduch in de Gut-Schdubb uffem Debbich ausgeleet worr, zum Auskühle so ze saan. Di Schbortskamerade, mei Vadder un sei Freind Peter kame schbeet omens vun de Kerb ins Kwadiir im Bauerehaus. De Vadder hatt noch di Kurv kriid, wi merr so saat, doch de Peter hat di falsch Diir ve’wischt, als’er noch e’mol nachts im Dungkele uffs Dibbche musst. Als‘er ze’rick kam saat’er zum Vadder:“Kaal, mach e’mol di Kerz aan, ich glaab ich bin dorch e’falsch Schdubb gelaaf. Di hadde ganz feine un weeche Debbich uffem Boddem leije un glatt warer aach noch.“ „Loss e’mol gucke.“ Saat de Vadder un siht im Kerzeschein, elektrisch Licht hot’s noch keens gebb, wi zwische de Fußzehje vumm Freind Peter di siiße Kwetsche vumm Kuche henge. Kwetschekuche, den’s annere moins zum Kaffe gewwe sollt. „Peter, nemm di Kerz un laaf zerick. Setz di Kwetsche widder in di Lecher wo’se fehle.“ So hodders aach gemacht, de Schbortsfreind Peter, doch annere moijns hot keener beim Kaffeedringke vumm feine Kwetschekuche gess, nor vumm Schtreiselkuche, der wa awwer aach gut. Di Bauerschfraa hot sich aarich gewunnert.
Di Geschicht hot merr de Vaddere hunnert Mool vezehlt. Schbort wa frihjer annerscht – mit viil mehr Freid is merr aan de Schdart gang un Geld hot’s ni e’Pennich gebb!
0 Kommentare
Antwort hinterlassen |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|