„Wo ein Wille ist, ist auch ein Weg!“ so heeßt’s im’me alde deitsche Schbrichwort, doch wo heert merr di heit noch? Mir hot merr mei Mudder ingebläut un do honn ich mich mei leewelang aach draan erinnert un draan gehall. Wenn’s eem gut geht, dann kann merr das Schbrichelche ve’gesse, doch es komme Daache, do schdeht merr middem Hinnere aan de Wand – un merr meent: Jetz geht nix mehr! „Peifedeckel, Herr Parre ! Ich will, dass es weiter geht, dass ich di Situation packe! Es muss iwwerschdann werre!“ Das sinn di Dialoche di ich mit merr selbscht fihre, wenn’s in merr „eng“ werrd. Das fängt bei Kleenichkeide schunn aan un wenn di große Lebensuffgabe komme, un di komme!, Krankheede, soziale Schiiflaache, wenn’s eem innewennich nit gut geht, dann eerscht recht! Henge un bambele losse gibt’s nit! Do werr ich mit merr selbscht „per Du“ un gewwe meim innere Schweinehund Leine, gewwe also Gordel no, wi mir Kreiznacher uns ausdrigge. Kämpfernadure honn do e’Vordeel geeje iwwer Lahmärsch, das is leider so. Karakderziich sinn eem vun Nadur aus mitgebb , das is leider so. Doch aach dene „minderbegabte“ im Lebenskampf muss ich saan: „Nit uffgewwe! Ich will, un ich kann! Es gibt immer e’Weech der eem aus de „Bredouille“ fihrt!
0 Kommentare
Antwort hinterlassen |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|