![]() Als ich noch e’kleener Bub wa, do hot’s in Kreiznach nor e’paa Hunde gebb, di ich all perseenlich gekennt honn. Di greeschde Hunde hadde di Meed vun de Ledderfabrik Rothe. Hinne im Park, wo heit di Berufsschul schdeht, dort sinn di Meed vumm Herr Rothe, der di Fabrik weiter vorne hatt, gejeiwwer vun de Diakonie, mit zwee riisiche weiße Windhunde schbaziire gang. Dann hadde merr de Metzjer Schleif, direkt an de Zufahrt zum Kohleweech, am Leeweschdeech, der hatt e’Metzjerhund. Der groß Hund hot middeme kleene Kärrelche di Wutze gezoo, vumm Schlachthof bis in di Worschtkich vumm Schleif. Es Porre Assion vumm Mannumer-Door, der hatt e’grooße Schnautzer. Der hoddem di „Aanschlee“ gefress, di de Assion hatt. Ja un de Barri, der grooße Bernadiner vumm Cafe‘ Süße Ecke in Bad Minschder, der is als bis no Kreiznach gelaaf, den hadde merr aach noch. Sunnscht fällt merr keene mehr in. Doch, de Veterinär Dr. Ransweiler, in de Viktoriaschtrooß, der hatt aach e’Riiseschnautzer. E’paa Schoßhindcher vun de feine Dame hot’s sicher aach gebb, doch dodevun weeß ich nix. Heit, in dere Zeit – ihr liiwe Leit!!! Jeder will e’Hund honn! Der zählt zum Status, wi frihjer di Audos. Scheen misse’se nit sein, doch kleen un ve’schmust, das sinnen di Liibschde. Kampfhunde sinn out! Di mit dem korze Gesicht, als wäre‘se middem Kopp aan di Wand gelaaf, di Hunde di kee Luft mehr kriin, das sinn heit di Faforide. Si derfe koschde was se wolle, e’Hund muss e’bei! Nor, warum is so e’Hund so beliibt? Will merr nor uffalle, wemmer eene aan de Lein fihrt? Will merr nit alleen sein, wenn di Fraa schaffe geht? Is di häusliche „Liibe“ ausgelebt un merr sehnt sich no e‘me bissje Zärtlichkeit – fore paa Johr nor, denn so e’Dirche schdeerb jo aach e’mo? Tiirdokder gibt’s in Masse, fascht so viil wi Zahndokder, doch di kenne aach es eewiche Leewe nit e’bei zaubere. Oft werre di Dokdere vun dem Vihzeich (finanziell) kern gesund, di Hund gehen awwe aach ihr letschde Weech – bis ins Hunde-Urnegrab uffem Hundefriidhof. Ob’s aach e’Parre for Hunde gibt weeß ich nit. Zeide hommer awei, ich glaab ich muss merr aach e’paa Hinkel halle, di sinn so aanhänglich un leicht ze halle.
0 Kommentare
Antwort hinterlassen |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|