Wemmer jung is un de Himmel hängt noch „voller Geigen“, do is das Wort „Liebe“ voll im Schbiil, obwohl kaum eener weeß, was das Wort for Bedeidung hot. Zichfach kammers ausleeje un jeder macht das uff sei eichen Art un Weis. Es Gefihl ze schbiire, so innewennich schbiirt merrs, das seet eem ob di Liib im Schbiil is odder nor di Luscht odder di Geilheit, wi di junge Leit heit driwwer saan. Ja un wenn dann zwee Mensche meene si hädde sich so aarich geere, dass’es Liib sein kennt, so doll ve‘rickt, dass der een odder der anner meent, er kennt’s ohne den anner (di anner) nit mehr aushalle, ohne dass’er korz vorm Iwwerschnappe wär, dann scheint’s so ze sein, dass merr beijenanner bleibt. For immer un ewich, uff Gedei un Ve’derb! Es werrd hi un do aach geheirat un di Ernüchterung kimmt bei viil Leit schunn ball un si sihn in, was for Schwiirichkeide im‘me gemeinsame Leewe doch vorkomme kenne. Si sihn in, dass merre aach nit immer nor im Bett leije kann un waad bis de Honeymoon hinner di Wolke ziht. So Leit gehen dann widder vunenanner, sihn de Fehler in un si losse sich scheide. Si honn ihr Freiheit widder. Di anner Sort, di meene, dass sich alles widder inrengke losse deet, di halles dann e’paa Johr aus – im Sturmgebraus. Bis aach das „Dibbe ze Bruch“ geht un di Partner, di mit de Johre schunn älder worr sinn un als „Nei“ nit mehr dorch gehen. Di laafe dann wi err doch de „Wald“ un suche di odder den Bassend, der awwer kaum noch ze finne is. Di dritt Sort Leit, do leeb der een un der anner sei Leewe for sich in trauter Zweisamkeit. Jeder macht was er will un der anner seet Ja un Amen! Di letscht Sort Mensche, di fresse alles in sich e’ninn. Kriin dauernd e’digge Hals un de Blutdruck is unkontrolliirba hoch! Di hogge das heiliche odder unheiliche „Versprechen“ vun vor zich Johre aus, sinn ihrm Partner treu wi (Katze)gold un losse uff den anner nix komme! Nor nit! „Es is de bescht Kerl den’s gibt!“ Di honn noch nix Krummeres gesihn als e’Bretzel! Si kenne den odder di anner nor nit mehr sihn, de Otto, de Fritz odder di Lisbeth, wenn‘se komme odder do hocke! Bei dene wächst di Liib mit de Johre dann aus ins „Ertragen müssen“. „Ich habe ihn mein Leben lang ertragen müssen!“ heeßt’s dann im Resümee der späten „Liebeserklärung“. Ja, wer’s aushällt un desdeweeje sei Gesundheit ruiniirt, der is selbscht draan schuld! Nor wenn’s zu lang aanhält, es „Aushalle“, dann gibt’s kee ze’rick mehr. -Was dann de Ausweech is, dass wisse nor di Getter!
0 Kommentare
Antwort hinterlassen |
AutorKarl Rudolf Hornberger alias „de Hombes“ ist ein Fotograf und Mundartdichter aus Bad Kreuznach im Tal der Nahe am nördlichen Rand des Nordpfälzer Berglandes. Seine Mundartglosse "Em Hombes in die Fiiss gelaaf erscheint regelmäßig im "Oeffentlichen Anzeiger". Kategorien
|